Το BTCC, το βρετανικό πρωτάθλημα αυτοκινήτων τουρισμού, είναι από τα σημαντικότερα παγκοσμίως και παρότι ένας θεσμός με εθνικό χαρακτήρα έχει προσελκύσει σε όλη την διάρκεια της ιστορίας του σημαντικούς οδηγούς αλλά και το ενδιαφέρον των εργοστασίων.

Έχει επίσης τεράστια κάλυψη από τον Τύπο και έτσι οι petrolheads σε όλο τον κόσμο έχουμε ζήσει τις επικές μάχες και έχουμε αγαπήσει τα αγωνιστικά αυτοκίνητα. Αυτά είναι τα καλύτερα, σύμφωνα με το Petrolicious.

Mini Cooper
Το κλισέ «Δαυίδ εναντίον Γολιάθ» αντιστράφηκε. Οι Γολιάθ έγιναν τα outsiders. Το θέαμα των Mini να κατατροπώνουν τις Jaguar ενθουσίαζε το κοινό. Το Mini έχει κυριαρχήσει σε δύο χρονικές περιόδους: Το 1961-‘62 και το 1978-‘79. Η μόνη σημαντική αλλαγή που είχε γίνει στο αυτοκίνητο στο μεταξύ, ήταν… ο οδηγός. Και το όνομα. Αρχικά έτρεχε ως Austin Seven και εν συνεχεία ως Mini Cooper.

Rover SD1
Το τελευταίο αυθεντικό βρετανικό Rover έμεινε στην ιστορία ως ένα κάπως… τρομακτικό αγωνιστικό που έχει συμμετάσχει και κερδίσει σε διαφορετικού είδους αγώνες. Στους αγώνες Τουρισμού το SD1 πήρε το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, καθώς και το βρετανικό το 1983-‘84. Αν και τελικά από το BTCC αποκλείστηκε χάνοντας τον τίτλο.

Lotus-Ford Cortina
Το αυτοκίνητο ήταν εξαιρετικό. Αλλά και ένας οδηγός που τύχαινε να κερδίζει συχνά με αυτό ήταν κάποιος… Jim Clark. Ακόμη και σήμερα το αυτοκίνητο διαπρέπει στους αγώνες Τουρισμού ιστορικών. Στην εποχή της μόνο κάποια ατυχία ή μια πολύ καλά οδηγημένη Alfa Romeo Giulia GTA θα μπορούσε να την σταματήσει.

Ο Clark κέρδισε το πρωτάθλημα το 1964 μπροστά από μεγαλύτερα και ισχυρότερα αυτοκίνητα. Η ήρεμη καθαρή οδήγησή του και η ικανότητά του να διατηρεί την ταχύτητα του μέσα στη στροφή ταίριαζαν στον χαρακτήρα της Cortina που είχε δεχτεί τις βελτιώσεις της Lotus.

Sunbeam Imp
Ακόμη παραμένει ανεξήγητο πως οι κατασκευαστές που είχαν ξοδέψει τεράστια χρηματικά ποσά κατάφεραν να χάσουν από έναν ιδιώτη ονόματι Bill McGovern που οδηγούσε το Sunbeam Imp. Κυριαρχώντας από το ’70 ως το ’72, ο McGovern ήταν ο πρώτος που κατέκτησε τρεις τίτλους.

Volvo S40
Μια βασική διαφορά του αγωνιστικού και αυτού που μπορούσατε να αγοράσετε για τον δρόμο ήταν ο αριθμός των κυλίνδρων. Στο αυτοκίνητο του BTCC ο κινητήρας προέρχονταν από το επίσης πετυχημένο αγωνιστικό 850 Turbo που είχε φέρει τα πάνω κάτω στον θεσμό.

Το δυνατό μοτέρ συνδυάζονταν με ένα πολύ πιο εξελιγμένο σασί. Και ο Rickard Rydell το 1998 πήρε τον τίτλο μπροστά από μια σειρά σημαντικότατων εργοστασιακών συμμετοχών της Audi με το Α4, της Renault με την Laguna, της Honda με το Accord, της Opel με το Vectra, της Peugeot με το 406 και της Ford με το Mondeo και τον τεράστιο Nigel Mansell στο τιμόνι.

Audi A4 quattro
Η Audi έριξε το Α4 στην μάχη σε τετρακίνητη έκδοση σε κάθε σειρά αγώνων Τουρισμού που αυτό επιτρεπόταν. Κέρδισε 8 νίκες σε 26 αγώνες, 13 pole positions και έκανε τον ταχύτερο γύρο του αγώνα 13 φορές.

Ο κόσμος δεν ήταν ευχαριστημένος όταν τα Audi κέρδιζαν. Και όταν έχαναν τους κατηγορούσαν ότι μπλοφάρουν, ώστε να μην θεωρηθεί υπερβολικό το πλεονέκτημα της 4κίνησης και απαγορευθεί. Παρόλα αυτά, τα Audi κέρδιζαν σε όλο τον κόσμο νίκες και τίτλους εκείνη την εποχή. Το στέμμα του BTCC κατακτήθηκε το ’96, την επόμενη χρονιά η δεύτερη θέση και μετά η τετρακίνηση καταργήθηκε.

Ford RS500 Turbo
H εποχή που τα αυτοκίνητα Group A έτρεχαν στους αγώνες Τουρισμού είναι η καλύτερη στιγμή στην Ιστορία τους. Το Sierra εξελίσσονταν διαρκώς ώστε από το XR4Τi να προκύψει το κτηνώδες RS500. Το γεγονός ότι όλα τα αυτοκίνητα Group A στο BTCC ήταν Sierra RS500 αποδεικνύει πόσο πετυχημένο ήταν. Το 1990, την τελευταία χρονιά που το αυτοκίνητο συναγωνιζόταν στο κορυφαίο επίπεδο, ο Robb Gravett πήρε τον τίτλο με διαφορά μεγαλύτερη από 25 βαθμούς, σε μία σεζόν κατά την οποία είχε 9 νίκες σε 13 αγώνες.

Alfa Romeo GTV6
Το 1983 ο Andy Rouse κατέκτησε το πρωτάθλημα σε βάρος του Rover SD1 που υποστήριζε το εργοστάσιο και προετοίμαζε η TWR. Βέβαια, για να τα λέμε όλα, ο τίτλος ήρθε όταν ο Steve Soper και το SD1 αποκλείστηκαν λόγω τεχνικής παρατυπίας και τους αφαιρέθηκαν οι βαθμοί. Παρόλα αυτά η GTV6 είχε κάνει αρκετά για να αξίζει αυτό τον τίτλο, με έξι νίκες σε 11 αγώνες στην B’ κατηγορία.

BMW M3 / 318i
Η BMW M3 πήρε ούτε λίγο ούτε πολύ… 27 νίκες, πριν βρεθεί ένας αντίπαλος να την κερδίσει. Το γεγονός ότι κατέκτησε μόνο μία φορά τον τίτλο στο BTCC, το 1991, δεν είναι ενδεικτικό των δυνατοτήτων της. Οι αλλαγές των κανονισμών τα επόμενα χρόνια, που απέβλεπαν στην μείωση του κόστους, ανάγκασαν την BMW να δημιουργήσει μια αγωνιστική έκδοση βασισμένη στην 318i. Τα πράγματα δεν άλλαξαν σημαντικά για την BMW, η οποία συνέχισε να κυριαρχεί με τους Tim Harvey και Joachim Winkelhock.

Mazda RX-7
Το αυτοκίνητο το είχε εξελίξει ο Tom Walkinsshaw, η TWR εν συντομία. Η ομάδα που είναι γνωστή για τις επιτυχίες της στους αγώνες αντοχής σπορ πρωτοτύπων με την Jaguar και την (όχι πετυχημένη) συμμετοχή στην F1 με την Arrows. Ο Win Percy το οδήγησε εκπληκτικά κερδίζοντας τον τίτλο το 1980-’81, πριν περάσει στην Toyota Corolla AE86 και πάρει άλλον έναν.

Alfa Romeo 155 TS
Ίσως το ομορφότερο αυτοκίνητο που έχει αγωνιστεί ποτέ στο BTCC είναι αυτή η 155 με το ψαγμένο bodykit. Η Alfa, μελετώντας διεξοδικά το βιβλίο των κανονισμών, και ερμηνεύοντας ιδανικά τις γκρίζες ζώνες, δημιούργησε ένα αγωνιστικό με εξαιρετικά προηγμένη αεροδυναμική. Πέρα από τον βελτιστοποιημένο συνολικά σχεδιασμό, ξεχώριζαν το εμπρός προτεταμένο σπόιλερ και η πίσω πτέρυγα.

Αφού ο Gabriele Tarquini κέρδισε πέντε αγώνες στη σειρά στο ξεκίνημα της σεζόν του ’94, η διοργάνωση αποφάσισε να ξαναγράψει το βιβλίο των κανονισμών ώστε να δημιουργηθεί και πάλι συναγωνισμός. Η Alfa, διαμαρτυρόμενη για την  αυθαίρετη απόφαση που καταργούσε το πλεονέκτημά που είχε αποκτήσει με κόπο και μεγάλη επένδυση, αποσύρθηκε από τον αγώνα του Oulton Park. Παρά τις αλλαγές πάντως, οι Ιταλοί συνέχισαν να κυριαρχούν. Ο Tarquini πήρε το πρωτάθλημα με διαφορά… 76 βαθμών από τον πλησιέστερο αντίπαλό του.

Volvo 850 Wagon
Δεν έχει κερδίσει ποτέ τίτλο. Αλλά πάλι, ποιος νοιάζεται; Το αυτοκίνητο είναι εμβληματικό για το θεσμό και υπήρξε ένα από τα αγαπημένα των θεατών. Με την τεχνογνωσία της TWR στην αξιοποίηση κάθε δυνατότητας που έδιναν οι κανονισμοί, η Volvo συνειδητοποίησε ότι μπορεί να έχει πλεονέκτημα χρησιμοποιώντας το πιο αποτελεσματικό αεροδυναμικά station wagon αμάξωμα αντί του σεντάν.

Λέγεται μάλιστα ότι ο Tom Walkinshaw είχε εντοπίσει και ένα άλλο πλεονέκτημα: Την ψυχολογική πίεση που πίστευε ότι δέχονταν ένας οδηγός που είχε δεχτεί προσπέρασμα από ένα station wagon. Με κάτι τέτοιες ατάκες ο πονηρός Walkinshaw ήθελε να αποπροσανατολίσει την συζήτηση ώστε να μην γίνει κουβέντα για την οριακά εξελιγμένη κυλινδροκεφαλή και άλλες αμφιλεγόμενες για την νομιμότητά τους βελτιώσεις. Τι θα πει οριακά εξελιγμένη κεφαλή; Αν πούμε ότι κάθε μία κόστιζε περίπου 15.000 στερλίνες εκείνη την εποχή, δηλαδή σχεδόν €30.000 σημερινά λεφτά, είναι αρκετό;