Ο Nani Roma έχει κερδίσει δύο φορές το Ράλι Dakar, το 2004 με μοτοσικλέτα και το 2014 με το Mini All4 Racing. Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση; Είναι πιο δύσκολο με αυτοκίνητο ή με μηχανή; Είναι ο πλέον κατάλληλος για να μας απαντήσει. Ο Ισπανός φέτος αγωνίζεται πλέον με την Toyota και στοχεύει σε άλλη μία νίκη.

Πως και αποφάσισες να εγκαταλείψεις τις μοτοσικλέτες και να τρέξεις με αυτοκίνητα;
Όταν ήμουν μικρός ζούσα σε μια περιοχή έξω από την Βαρκελώνη, περνούσε από εκεί το Ράλι Καταλονίας. Εγώ ως τα 18 έπαιζα ποδόσφαιρο αλλά μου άρεσαν πολύ οι αγώνες αυτοκινήτου. Μετά για διάφορους λόγους, κυρίως λόγω κόστους, άρχισα να τρέχω με μοτοσικλέτες. Όταν νίκησα με την μοτοσικλέτα το 2004, πάνω στο βάθρο, είπα στον μάνατζερ μου «του χρόνου θέλω να τρέξω με αυτοκίνητο». Το πρώτο πράγμα που έκανα μετά την απονομή ήταν να πάμε στην Mitsubishi και να συζητήσουμε. Τότε η συμφωνία δεν προχώρησε, η Mitsubishi ήθελαν χρόνο να το σκεφτούν. Τον Απρίλιο με κάλεσαν σε ένα event σαν αυτό με Ισπανούς δημοσιογράφους στη Ν. Γαλλία να δοκιμάσω το αυτοκίνητο του Dakar της Nissan. Τότε ήταν στην ομάδα o Vatanen και ο McRae. Όταν οδήγησα το αυτοκίνητο ένιωσα καλά με τη μία και είπα ότι θέλω οπωσδήποτε να το κάνω.



Είχες προηγούμενη εμπειρία από αγώνες με αυτοκίνητα;
Είχα κάνει έναν αγώνα πριν με Seat Ibiza Kit Car στην άσφαλτο και είχα τρέξει στις 24 Ώρες του Montmelo. Άλλωστε το πρώτο μου μηχανάκι το πήρα 18 χρονών. Αυτοκίνητο οδηγούσα από τα 11. Έμενα στην εξοχή οπότε οδηγούσα συνέχεια στο χώμα.

Τώρα που τα έχεις κάνει και τα δύο, τι προτιμάς;
Το καθένα έχει τη χάρη του. Η μοτοσικλέτα είναι μοναχική, τα κάνεις όλα μόνος. Την πλοήγηση, τα πάντα. Με το αυτοκίνητο, όταν έχεις καλό αυτοκίνητο και ομάδα, κι εγώ είχα την τύχη να τρέξω με τις καλύτερες ομάδες, είναι συναρπαστικό. Σκέφτεσαι πιο ανταγωνιστικά.

Και τι θεωρείς πιο δύσκολο;
Σωματικά η μοτοσικλέτα είναι πιο επικίνδυνη όταν τρακάρεις, αλλά με το αυτοκίνητο είναι πιο επίπονο. Με την μηχανή είσαι όρθιος, την οδηγείς με τα γόνατα, δουλεύεις το σώμα μαζί με τη μηχανή. Βέβαια στο τέλος της ημέρας πρέπει να κάτσεις τρεις τέσσερις ώρες να κάνεις μόνος σου την πλοήγηση για την επόμενη μέρα. Είναι επιπλέον δουλειά. Από την άλλη στο αυτοκίνητο δέχεσαι παθητικά τα χτυπήματα και αυτό καταπονεί το σώμα περισσότερο. Έχεις και περισσότερη ζέστη μέσα στην καμπίνα, 60 βαθμούς, ακόμη και 70 στα πόδια. Εκτός αυτών, με τη μηχανή μπορείς να προπονείσαι όσο συχνά θέλεις και να είσαι έτοιμος, με το αυτοκίνητο δεν γίνεται.

Έχεις φοβηθεί ποτε;
Δεν θα το έλεγα φόβο. Νιώθω κάτι τα λεπτά πριν την εκκίνηση. Αλλά δεν είναι πανικός. Είναι περισσότερο σεβασμός. Σκέφτομαι τι κάνω, τι έχω μπροστά μου. Τη στιγμή που θα σε πιάσει πανικός δεν θα μπορείς να οδηγήσεις. Αλλά να σέβεσαι τον αγώνα είναι καλό, να ρισκάρεις υπολογισμένα, να μην παρασύρεσαι… Νιώθω κάτι σαν φόβο πριν την εκκίνηση λοιπόν, αλλά μετά από 5 λεπτά το ξεχνάω.

Όταν μένεις στη μέση του πουθενά, από μία βλάβη ας πούμε, δεν φοβάσαι;
Όχι, έχεις όμως το άσχημο συναίσθημα ότι πάει χαμένη η προσπάθεια και αρχίζεις να χάνεις θέσεις. Ξέρεις ότι σε 10-20 λεπτά θα έρθει κάποιος να σε βοηθήσει. Με τη μηχανή το άσχημο είναι όταν πέσεις και χτυπήσεις. Και δεν μπορείς να κουνηθείς. Εκεί είσαι μόνος και είναι πραγματικά άσχημα, τα λεπτά δεν περνάνε.

Τελικά η διάκριση, η νίκη στο Ντακάρ είναι θέμα οδηγικής τεχνικής και ικανότητας ή πνευματικής δύναμης;
Είναι από τις πιο περίπλοκες μορφές αγώνων. Για μένα που προέρχομαι από τις μοτοσικλέτες ήταν σχετικά εύκολο. Γιατί είχα μάθει να κάνω πολλά πράγματα μόνος μου, είχα εμπειρία από την Αφρική και είχα μάθει να είμαι συγκεντρωμένος για δέκα ώρες. Αλλά οδηγοί που έρχονται από το WRC είναι μαθημένοι να μένουν συγκεντρωμένοι 20 λεπτά το πολύ. Αυτό συζητούσαμε με τον Mikko όταν πρωτοήρθε στην ομάδα. Νομίζω είναι περισσότερο θέμα πνευματικής διεργασίας. Είναι θέμα μυαλού. Παλιότερα, σε μια συνέντευξη μιλώντας για τους αγώνες μοτοσικλέτας είχα πει ότι είναι 10% σώμα και 90% μυαλό. Ίσως ήμουν λίγο υπερβολικός αλλά αν είσαι δυνατός στο μυαλό όλα θα γίνουν.

Τι σε δυσκολεύει περισσότερο στο Ντακάρ;
Η συνεχής αλλαγή των συνθηκών. Ξεκινάμε με σκληρό χώμα και βροχή, μετά πηγαίνουμε στην έρημο, ανεβαίνει το υψόμετρο. Αλλάζουν όλα πολύ γρήγορα και πρέπει να προσαρμόζεσαι. Και πλέον ο αγώνας έχει γίνει πιο γρήγορος, έχουν γίνει πιο γρήγορα τα αυτοκίνητα και οι οδηγοί. Είναι πολύ ενδιαφέρον, γιατί ο καθένας μας έχει διαφορετικό background. Από τη μία πολύ γρήγοροι οδηγοί όπως ο Loeb, ο Sainz, ο Mikko από το WRC και από την άλλη εμείς που ερχόμαστε από τις μοτοσικλέτες. Και τελικά είμαστε στο ίδιο επίπεδο. Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον.