Αγχωμένος, φοβισμένος, ευτυχισμένος, ευγνώμων. Τη στιγμή που βγαίνεις από το service και στήνεσαι στην ουρά της εκκίνησης στο στενό cockopit συνωστίζονται σκέψεις και συναισθήματα.

Η διαδρομή, τα πατήματα, οι ιδιοτροπίες του αυτοκινήτου, η ευθύνη της ξένης περιουσίας και το βάρος της «φανέλας». Για την περίσταση διπλό. Από τη μία το αυτοκόλλητο του DRIVE. Από την άλλη αυτό των 4Τροχών. Γιατί ο «ΣουΧου» είναι αυτός που με σκέφτηκε και εγγυήθηκε προσωπικά. Ο Λάμπρος «αφού το λέει ο Στράτης» με εμπιστεύτηκε και μου έκανε την τιμή να μοιραστεί μαζί μου το SR KartCross και να ‘μαι για πρώτη φορά σε αγώνα στο χώμα.



«Μυρωδιάς» λοιπόν από χώμα. Έχω κάνει πολλά χιλιόμετρα με πολιτικά αυτοκίνητα και συμβατικά λάστιχα, αλλά αυτά είναι σαν να οδηγείς σε πάγο. Δεν έχεις τιμόνι, δεν έχεις φρένα, δεν έχεις τίποτα. Δεν μπορώ καν να φανταστώ ότι με το κατάλληλο λάστιχο μπορεί και να υπάρχει πρόσφυση. Που είναι τα φρένα λοιπόν; Πόσο δυνατά να το πατήσω το πεντάλ; Και τι θα κάνει η ουρά, με τόσο κοντό μεταξόνιο; Με 120+ άλογα για 300 κιλά, στην ιδέα και μόνο τρομάζεις. Και μόλις ακούσεις πως αλλάζει ο ήχος και λυσσάει πάνω από τις 10.000 rpm ορκίζεσαι ότι αυτό το πράγμα δεν οδηγείται, έτσι απλά.

 Η γνωριμία μου με το αυτοκίνητο περιορίζεται στα βασικά. Στα πολύ βασικά. Για την ακρίβεια δοκίμασα ότι χωράω, ότι βολεύομαι στο κάθισμα του Λάμπρου και στην απόσταση των πεντάλ, ότι μπορώ να βγω… Αυτά. Η οδηγική μου εμπειρία δεν ξεπερνά το 20λεπτο. Στο «Διαδρόμιο», στο Σπαθοβούνι, το οδήγησα για λίγους γύρους σε στεγνό καλά πατημένο χώμα. Σχεδόν καμία σχέση με το τερέν του αγώνα. Έδειχνα ότι έχω τον έλεγχο της κατάστασης, φαίνεται, οπότε ο Λάμπρος δεν άλλαξε γνώμη. Και προχωρήσαμε. Στο μεταξύ, κάποιο θέμα με τα paddles τον ανάγκασε να τα καταργήσει. Αναγνώριση με το αγωνιστικό στην Ε.Δ. απαγορεύεται φυσικά, οπότε μια βόλτα τριών λεπτών στον χώρο του πάρκινγκ ήταν η μόνη εμπειρία που μπορούσα να έχω από το λεβιέ του σειριακού σασμάν. Προσπάθησα να βρω και το σημείο που πιάνει ο συμπλέκτης, μην μου σβήσει στην εκκίνηση και ξεφτιλιστώ.



Σκύβω το κεφάλι και κλείνω τα μάτια προσπαθώντας να συγκεντρωθώ. Ξυπνάω από τον ήχο του μοτέρ του προηγούμενου αυτοκινήτου και τη βροχή από πέτρες και χώματα που σηκώνει καθώς παίρνει εκκίνηση και χάνεται στο βάθος. Έχει έρθει η σειρά μου. Σέρνομαι αργά ως τη γραμμή. Η πράσινη σημαία καλύπτει το υποτυπώδες παρμπρίζ. Ελπίζω να κρύβει όλο το άγχος μου. «Τώρα, άγχος γιατί;» θα αναρωτηθεί εύλογα κάποιος. Κανείς δεν έχει απαιτήσεις από μένα, εκτός από εμένα τον ίδιο. Θέλω να πάω γρήγορα τόσο ώστε να το χαρώ, να μη με περάσουν τα δέντρα ντροπιάζοντας το σήμα του DRIVE αλλά και να μην προδώσω με μία έξοδο την εμπιστοσύνη όσων μου έδωσαν αυτή την ευκαιρία. Η βροχή έχει δημιουργήσει αρκετή λάσπη στο μεσαίο κλειστό κομμάτι και έχει αλλάξει κάμποσο την διαδρομή σε σχέση με την αναγνώριση. Η χάραξη, παρεμπιπτόντως, είναι μαγική. Με αργά τεχνικά κομμάτια και γρήγορα που θέλουν κότσια.

Το πρώτο πέρασμα είναι φυλαγμένο, διερευνητικό. Κάμποσο γλίστρημα, μερικά λάθη, συντηρητικά φρένα. Thumbs up από τον Λάμπρο, ο οποίος κάτι λέει για τον χρόνο μου. Είμαι λίγο πιο αργός από κάποιον, αρκετά πιο γρήγορος από κάποιον άλλο. Δεν μου το είπε παρά μόνο την επόμενη μέρα, για να μη με αγχώσει, αλλά το στομάχι του είχε δεθεί κόμπος την ώρα που με έβλεπε να φεύγω από την εκκίνηση για πρώτη φορά. Την δεύτερη όμως με παροτρύνει να πιέσω. Και το κάνω. Όχι σπουδαία πράγματα, λίγη φόρα παραπάνω, λίγο πιο καθαρό το μυαλό άρα και οι γραμμές. Σε συνδυασμό με την εξέλιξη της πίστας που καθαρίζει όσο δουλεύεται κατεβάζω 7 δευτερόλεπτα. Μόνη απώλεια ο ψηφιακός πίνακας οργάνων. Στο τρίτο πέρασμα πρέπει να πάμε χωρίς στροφόμετρο και την ένδειξη της επιλεγμένης σχέσης. Λες και δεν ήταν ήδη αρκετές οι προκλήσεις…

Πίσω από την πράσινη σημαία για 3^η φορά, κλείνω τα μάτια και οδηγώ την διαδρομή με το νου. Βάζω στόχους, ξέρω τι ακριβώς θα βελτιώσω. Και κυρίως ξέρω ότι πρέπει να ζήσω αυτό το πέρασμα, είναι οι τελευταίες στιγμές αυτής της εμπειρίας.



Με το αυτί και το ένστικτο λοιπόν, ανεβάζω μια ταχύτητα ακόμη και πιάνω +10 km/h σε τρία σημεία. Και στρίβω καλύτερα στην «πλατεία» χωρίς να σπαταλήσω μέτρα. Αλλά κάτι έχω κάνει λάθος στο μεσαίο κομμάτι, είμαι εκτός γραμμής και δυσκολεύομαι να βάλω τη δύναμη στο δρόμο. Δύο δευτερόλεπτα χαμένα στο νερό. Ή μάλλον στη λάσπη.

Ακόμη κι έτσι, η ανακοίνωση των αποτελεσμάτων από μικροφώνου είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Μια αξιοπρεπής 6^η θέση μεταξύ 12 συμμετοχών στα φορμουλάκια, στην απολύτως πρώτη μου φορά στο χώμα, είναι πάρα πολύ περισσότερο από ότι ήλπιζα και φανταζόμουν. Το σημαντικότερο, παραδίδω το αυτοκίνητο στον teammate μου και τρέχω να απολαύσω τα ανατριχιαστικά περάσματά του. Δεν είμαι πια αγχωμένος, ούτε φοβισμένος. Ευτυχισμένος σίγουρα. Και για πάντα ευγνώμων.

O Αθανασούλας το απογειώνει. Τον βλέπεις στην άλλη άκρη της πίστας να ισιώνει τις κατηφορικές καμπές με σκασμένη 5^η και κάνεις δύο βήματα πίσω. Καταλαβαίνεις την ποιοτική διαφορά σε σχέση με όποιον άλλο. Είναι η διαφορά ενός καλού οδηγού, από έναν που διακρίνεται σε αγώνες παγκοσμίου. Το έχει κάνει πάνω από μια φορά, οπότε δεν μιλάμε για τύχη αλλά για κλάση.

Με την ευκαιρία, ευχαριστώ προσωπικά τον Λάμπρο και τον Παύλο Αθανασούλα ακόμη μία φορά για την υποδειγματική φιλοξενία. Ήταν χαρά και τιμή μου που συνεργαστήκαμε σε αυτό. Το ίδιο ισχύει για τον Κωνσταντίνο Σταύρου και την υπόλοιπη ομάδα των Dirt Games στους οποίους αξίζουν συγχαρητήρια για την πρωτοποριακή σκέψη και την άψογη υλοποίηση. Και βεβαίως στο ΑΣΜΑ για την υψηλού επιπέδου διοργάνωση.