Ο στόχος των φετινών αλλαγών στους κανονισμούς της F1 ήταν να κάνουν το σπορ πιο συναρπαστικό, με δύο τρόπους.

Ο ένας είναι αυξάνοντας την απόδοση ώστε τα μονοθέσια να είναι πολύ πιο γρήγορα και απαιτητικά στην οδήγηση. Για να τονιστεί ο ρόλος του οδηγού-ήρωα. Ο άλλος στόχος ήταν να γίνουν τα αυτοκίνητα πιο άγρια και εντυπωσιακά σε εμφάνιση. Με φαρδύτερα λάστιχα, αυξημένα μετατρόχια, μεγαλύτερα σε πλάτος sidepods, πιο φαρδιές και χαμηλές πτέρυγες, κεκλιμένες μάλιστα προς τα πίσω σαν να έχουν «λυγίσει» από την ταχύτητα. Πολύ καλά ως εδώ. Και μετά, άρχισαν να παρουσιάζονται ένα ένα τα μονοθέσια του 2017 και να πονούν τα μάτια μας από το θέαμα. Με εξαίρεση το αυτοκίνητο της Mercedes, τα υπόλοιπα είναι άσχημα όσο και πέρσι, για δύο κυρίως λόγους: Το προτεταμένο ρύγχος και το shark fin.

Αναλύσαμε αυτό το θέμα διεξοδικά. Σκοπίμως, εντάξαμε τη γκρίνια σε ένα αφιέρωμα στα πιο άσχημα μονοθέσια που θυμόμαστε στην Formula 1. Εδώ θα θυμηθούμε μερικά από τα πιο όμορφα που έχουν εμφανιστεί ποτέ στα Grand Prix και μας έκαναν να αγαπήσουμε αυτό το σπορ.



1990 - Tyrrell Ford 019
Παρουσιάστηκε μέσα στη σεζόν, μετά τους δύο πρώτους αγώνες. Έτσι δεν πρόλαβε να δοξαστεί σε εκείνη την επική μάχη του Alesi με τον Senna στους δρόμους του Phoenix στο GP των ΗΠΑ.
Το αυτοκίνητο που σχεδίασε ο Harvey Postlethwaite ήταν σημαντικό για την F1 γιατί εξερευνούσε ένα νέο πεδίο στην αεροδυναμική που έμελλε να επηρεάσει πολύ τον σχεδιασμό των μονοθεσίων τα επόμενα χρόνια: Το ανασηκωμένο ρύγχος. Φορούσε τον 3.5 DFR και με όπλα το χαμηλό βάρος, το καλό ζύγισμα και τον Jean Alesi στα καλύτερά του κέρδισε χειροκρότημα, τηλεοπτικό χρόνο και κάποιους βαθμούς. 



1993 - Sauber C12
Είχε απαλές γραμμές και ένα πολύ αρχετυπικό λιτό σχήμα, με βαθύ άνοιγμα για το cockpit. Με αυτό το αυτοκίνητο μπήκε στην F1 η ομάδα του Peter Sauber, μετά από μία πολύ πετυχημένη πορεία στους αγώνες αντοχής σπορ πρωτοτύπων του Group C όπου «έτρεχε» τα αυτοκίνητα της Mercedes. Από εκεί άλλωστε προέρχονταν ο κινητήρας 3.5 V10 72 μοιρών που κατασκεύαζε η εταιρεία Ilmor, αποκλειστικός συνεργάτης της Mercedes. Το σασί είχε σχεδιάσει ο χαρισματικός Harvey Postlethwaite. Σε 32 εκκινήσεις η κομψή C12 πέτυχε μόλις 6 τερματισμούς σε βαθμολογούμενες θέσεις και άλλους οκτώ τερματισμούς εκτός βαθμών. Είχε δώδεκα εγκαταλείψεις από μηχανικές βλάβες και έξι επτά ακόμη περιστατικά για τα οποία η ευθύνη ήταν των οδηγών.



1988 - Benetton B188
Το χαμηλό κάλυμμα του κινητήρα την έκανε να μοιάζει από το πλάι κάπως σαν φορτηγάκι. Δεν είχε την ανάγκη της εισαγωγής αέρα πάνω από το κεφάλι του οδηγού, που θα προσέθετε συμμετρία. Ήταν όμως ιδιαίτερη. Οι πρόσθετοι αεραγωγοί στα sidepods θύμιζαν μαχητικό αεροσκάφος. Η εμπρός όψη και η κάτοψη αναδείκνυαν τη σιλουέτα που είχε σχεδιάσει ο Rory Byrne, μετέπειτα δημιουργός των αυτοκινήτων της Benetton αλλά και της Ferrari που ο Schumacher οδήγησε σε τίτλους.
Ο Ford DFR V8 ήταν ελαφρύτερος και πιο οικονομικός σε καύσιμο από τους V12 της εποχής, αντισταθμίζοντας έτσι ως ένα βαθμό ότι του έλειπε σε δύναμη. Οι οδηγοί ήταν ο έμπειρος Thierry Boutsen και ο ανερχόμενος πολλά υποσχόμενος Alessandro Nannini. Η ομάδα πήρε την 3^η θέση στο πρωτάθλημα κατασκευαστών.   



1991 - Jordan 191
Είναι το αυτοκίνητο με το οποίο μπήκε στην F1 η ομάδα της Jordan το 1991. Παρότι στο μεγαλύτερο διάστημα της μετέπειτα πορείας της την χαρακτήρισε το κίτρινο χρώμα, αυτό το πανέμορφο μονοθέσιο του Gary Anderson στο πράσινο της 7up είχε αφήσει άριστες εντυπώσεις. Μετά τα προβλήματα αξιοπιστίας του πρώτου καιρού, το αυτοκίνητο αποδείχθηκε αρκετά γρήγορο και διεκδικούσε βαθμούς. Ο Andrea de Cesaris πήρε δύο τέταρτες θέσεις.
Ο Eddie Jordan, ιδρυτής και διευθυντής της ομάδας, ήταν έξυπνος άνθρωπος. Εκτός από την ικανότητά του να βρίσκει νέους μεγάλους χορηγούς, ήταν καλός στο να ανακαλύπτει ταλέντα και να δίνει ευκαιρίες. Σε αυτό το αυτοκίνητο έβαλε τον Michael Schumacher στο βελγικο GP. Το cockpit ήταν κανονικά του Βέλγου Bertrand Gachot. Ο οποίος, λίγες μόλις μέρες αφού είχε κάνει τον ταχύτερο γύρο στο ουγγρικό GP έμπλεξε σε καβγά με Λονδρέζο ταξιτζή τον οποίο ψέκασε με δακρυγόνο. Συνελήφθη και καταδικάστηκε σε δύο μήνες φυλάκιση. Ο Schumacher δεν έχασε την ευκαιρία. Εντυπωσίασε με την ταχύτητά του και παρότι στην εκκίνηση έκαψε το δίσκο του και εγκατέλειψε, τον είχε ήδη αρπάξει ο Briatore στην Benetton, με τη γνωστή συνέχεια.



1989 - McLaren Honda MP4/5
Ήταν σχεδιασμένη από τον Αμερικανό μηχανολόγο Steve Nichols. Ήταν αυτός που είχε σχεδιάσει την MP4/4, το αυτοκίνητο με τον V6 turbo της Honda που είχε κατακτήσει με τους Prost και Senna 15 νίκες σε 16 αγώνες.
Η MP4/5 φορούσε πλέον ατμοσφαιρικό V10 Honda με περιεχόμενη γωνία 72 μοιρών που επέτρεπε την διαμόρφωση ενός στενού καλύμματος για τον κινητήρα. Το αυτοκίνητο εκτός από γρήγορο ήταν και αξιόπιστο. Το 1989 η κόντρα μεταξύ Senna και Prost είχε πιέσει το πρόγραμμα εξέλιξης του αυτοκινήτου, καθώς προσπαθούσαν να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλο. Μαζί τους και η MP4/5 άγγιξε κυριολεκτικά την τελειότητα.  



1990 - Ferrari 641
Το σχήμα με τα καμπυλόγραμμα sidepods τα οποία είχαν στο εμπρός μέρος τους ψηλά αλλά στενά ανοίγματα, είχε διαμορφωθεί από την 640 του ’89. Η δημιουργία του John Barnard με το πρώτο ημιαυτόματο κιβώτιο είχε ταχύτητα αλλά και προβλήματα αξιοπιστίας.
Το ’90 ήρθε στην Scuderia ο Prost τον οποίο δεν χωρούσε ο τόπος στη McLaren, κάτω από την ίδια στέγη με τον Senna μετά τα γεγονότα του ’89 στη Suzuka. Ο V12 κινητήρας 3.5 με περιεχόμενη γωνία ήταν πραγματική Ferrari σε δύναμη και ήχο. Το κιβώτιο ήταν πλέον αρκετά εξελιγμένο, έγιναν κάποιες αλλαγές στην αεροδυναμική και μεγάλωσε το μεταξόνιο. Ο Prost κατάφερε να πάρει 5 νίκες, μάλιστα μία στο Μεξικό εκκινώντας από την 13^η θέση. Και άλλη μία πήρε ο Mansell. Ο «κ. Καθηγητής» διεκδίκησε το πρωτάθλημα οδηγών ως την πρώτη στροφή του ιαπωνικού GP στην Suzuka. 



Williams Renault FW14
Ήταν σχεδιασμένη από τον Adrian Newey, τον καλύτερο ομολογουμένως τεχνικό στην ιστορία της F1. Και χρησιμοποιήθηκε το 1991 και το ’92. Ο Newey μέχρι εκείνο το σημείο της καριέρας του είχε σχεδιάσει με μηδαμινό budget μερικά εξαιρετικά αποδοτικά αεροδυναμικά μονοθέσια για την March στην οποία εργαζόταν. Έτσι, με τον άνετο προϋπολογισμό της Williams Renault ήταν σε θέση να κάνει θαύματα.
Το εξαιρετικό σασί του συνδυάστηκε με τον καταπληκτικό V10 67 μοιρών κινητήρα της Renault. Ο οποίος ήταν ισχυρός, άκαμπτος ως δομικό στοιχείο, μαζεμένος σε διαστάσεις, με ευρύ ωφέλιμο φάσμα. Η ομοιογένεια και η οδηγησιμότητα στις μεσαίες ήταν το δυνατό του σημείο. Και από ήχο, σκέτη τρέλα... Το πακέτο ήταν τόσο δελεαστικό ώστε ο Nigel Mansell πείστηκε να μην βγει στη σύνταξη, φεύγοντας από την Ferrari. Απόφαση που τελικά του έφερε το πρωτάθλημα οδηγών το ’92.     



2012 - McLaren Mercedes MP4-27
Δεν είναι με απόλυτα κριτήρια το ομορφότερο μονοθέσιο που θα μπορούσε. Σε μία σεζόν όμως που οι κανονισμοί είχαν οδηγήσει τις ομάδες στη δημιουργία αποκρουστικών αυτοκινήτων με σκαλοπάτι στη μύτη, αυτό το κομψό αυτοκίνητο ήταν πραγματική όαση. Η ομάδα είχε δώσει στο αυτοκίνητο το γυαλιστερό ασημένιο του χρωμίου γιατί αυτό θεωρούσαν τότε ότι αναδεικνύει τους χορηγούς στους νυχτερινούς αγώνες.
Ήταν η τελευταία McLaren που οδήγησε ο Lewis Hamilton πριν φύγει για την Mercedes. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και για τον Paddy Lowe, αυτή ήταν η τελευταία McLaren που επιμελήθηκε ως τεχνικός διευθυντής.
Το αυτοκίνητο ήταν αρκετά γρήγορο στην αρχή της σεζόν και πήρε καλά αποτελέσματα. Ο Hamilton πάλευε για τον τίτλο, αλλά στο τελευταίο κομμάτι του πρωταθλήματος τα μηχανικά προβλήματα δεν του επέτρεψαν να μεταφράσει σε νίκες τουλάχιστον δύο pole positions, σε αγώνες που ήλεγχε. Τελικά η ομάδα έχασε και την 2^η θέση στους κατασκευαστές από την Ferrari.



2004 - Ferrari F2004
Θεωρείται, δικαίως, ένα από τα πιο πετυχημένα μονοθέσια όλων των εποχών. Ήταν σχεδιασμένη από τον Ross Brawn, τον Rory Byrne και τον Aldo Costa. Βασιζόταν στην F2003-GA, αλλά χωρίς τα προβλήματα υπερθέρμανης και το πολύ στενό παράθυρο λειτουργίας των ελαστικών.
Ήταν η εξέλιξη μίας σχεδιαστικής φιλοσοφίας που είχε τις ρίζες της στην F2002. Αλλά εξελίσσονταν διαρκώς. Οι εξατμίσεις-περισκόπια ήταν μικρότερες και πιο κοντά τοποθετημένες στη ραχοκοκκαλιά του αυτοκινήτου, η πίσω πτέρυγα ήταν μεγαλύτερη και η πίσω ανάρτηση είχε ανασχεδιαστεί για να μην ταλαιπωρεί τόσο τα λάστιχα. Ο V10 με περιεχόμενο γωνία 90 μοιρών ήταν πολύ δυνατός, ελαφρύς και χαμηλά τοποθετημένος επιτρέποντας ένα κοντό και στενό κάλυμμα. Με τις στροφές να αγγίζουν τις 19.000 και την ιπποδύναμη να ξεπερνά τους 950 ίππους, ο Schumacher πήρε τον 7^ο τίτλο του, πέμπτο συνεχόμενο. Και η Ferrari το έκτο στη σειρά πρωτάθλημα κατασκευαστών.



2015 - McLaren Honda MP 4-30
Το αυτοκίνητο σχεδιάστηκε υπό τον τεχνικό διευθυντή Tim Goss από τον επικεφαλής σχεδιαστή Neiλ Oatley. Συνέβαλε ο γεννημένος στη Βρετανία, Ελληνοκύπριος στην καταγωγή, Pete Prodromou, χρόνια συνεργάτης του Adrian Newey. Από την εποχή που και οι δύο εργάζονταν στην McLaren, πριν πάνε μαζί στην Red Bull. Στον Prodromou πιστώνεται το πολύ σφιχτό πακετάρισμα των μηχανικών μερών στο πίσω μέρος, κάτω από το κάλυμμα του κινητήρα. Αντίστοιχα γοητευτικό είναι το εμπρός μέρος με τις χυτές απαλές γραμμές του ρύγχους, σε μια εποχή που η F1 εκτός από τον ήχο είχε χάσει και την αισθητική της. Και το pitlane είχε γεμίσει… προβοσκίδες.
Ατυχώς, το αυτοκίνητο δεν δούλεψε ποτέ. Ο κινητήρας της Honda ήταν αναξιόπιστος και αδύναμος. Το αυτοκίνητο έκανε ελάχιστα χιλιόμετρα δοκιμών και στους αγώνες πάλευε χωρίς αξιοπρέπεια στις τελευταίες θέσεις.
Δυστυχώς αυτό το όμορφο σχήμα χάλασε λίγο αργότερα, όταν στο κυνήγι της αεροδυναμικής απόδοσης αντικατέστησαν το μακρύ και στενό ρύγχος με ένα κοντύτερο τετραγωνισμένο με μικρή προβοσκίδα.