Ο Guy Ligier γεννήθηκε στο Vichy της Γαλλίας το 1930, αλλά έφτασε σε ηλικία 36 ετών μέχρι να κάνει το ντεμπούτο του ως οδηγός Formula 1, στο GP του Μονακό του 1966, στο τιμόνι μιας Cooper Maserati. 

Την επαγγελματική του ζωή όμως την είχε ξεκινήσει σε κρεοπωλείο της γενέτειράς του, ενώ η πρώτη του αθλητική δραστηριότητα η κωπηλασία, στην οποία έγινε και πρωταθλητής Γαλλίας το 1947.

Ο Ligier ήταν επίσης αρχηγός της δεύτερης εθνικής ομάδας ράγκμπι της Γαλλίας, αλλά μια σειρά τραυματισμών έδωσε πρώιμο τέλος στην καριέρα του.

Η κύρια επαγγελματική του δραστηριότητα πάντως ήταν στον τομέα των κατασκευών, όπου έκανε μεγάλη περιουσία και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του δικτύου των γαλλικών αυτοκινητοδρόμων. 

Όσον αφορά στα μηχανικά σπορ, ο Ligier άρχισε από τους δύο τροχούς, όπου κέρδισε γαλλικά πρωταθλήματα σε μεσαίες κατηγορίες, το 1959 και 1960.

Στη συνέχεια στράφηκε στα αυτοκίνητα όπου ο πρώτος του αγώνας ήταν με μονοθέσιο Elva-DKW σε μια κατηγορία γνωστή ως Formula One Junior. Αντιμετώπισε όμως πληθώρα τεχνικών προβλημάτων που έδωσαν τέλος στο συγκεκριμένο πρόγραμμα.

Μετά από μια σύντομη ενασχόληση με τα σπορ αυτοκίνητα, όπου αγωνίστηκε στις 24 Ώρες του Le Mans του 1964 με μια Porsche 904, o Ligier κατέληξε στη Formula 1. Πήρε μέρος σε μόνο 12 Grand Prix, το 1966 και 1967, αλλά ο θάνατος του στενού του φίλου, Jo Schlesser, το 1968, τον ώθησε να εγκαταλείψει την αγωνιστική οδήγηση.

Το καλύτερό του αποτέλεσμα ήταν μια 6η θέση, στο Γερμανικό GP του 1967. Στην πραγματικότητα τερμάτισε όγδοος, αλλά κατατάχτηκε έκτος και πήρε τον μόνο του βαθμό στο παγκόσμιο πρωτάθλημα, αφού δύο οδηγοί μπροστά του αγωνίζονταν με μονοθέσια της Formula 2 και δεν βαθμολογήθηκαν.

Στη συνέχεια ο Ligier ασχολήθηκε με την κατασκευή σπορ πρωτοτύπων, το πρώτο από τα οποία το ονόμασε JS1 για να τιμήσει τη μνήμη του Jo Schlesser. To 1974 αγόρασε την Matra Sports, μια κίνηση που του επέτρεψε να επιστρέψει στην F1 με τη δική του ομάδα δύο χρόνια αργότερα.

Με τον Jacques Lafitte στο τιμόνι, η Ligier πήρε την πρώτη της pole position στο Ιταλικό GP του 1976, ενώ η πρώτη της νίκη ήρθε την επόμενη χρονιά στη Σουηδία.

Ως ομάδα, η Ligier αγωνίστηκε στην F1 μέχρι το 1996, χρησιμοποιώντας στα μονοθέσιά της διάφορους κινητήρες: Renault, Megatron, Judd, Ford, Lamborghini και Mugen-Honda.

Συνολικά πήρε 9 pole positions και 9 νίκες, μαζί με 11 ταχύτερους γύρους σε αγώνα. Η καλύτερή της κατάταξη στο πρωτάθλημα κατασκευαστών ήταν στη δεύτερη θέση το 1980. Η ανταγωνιστικότητά της μειώθηκε τα επόμενα χρόνια, αλλά η 15χρονη περίοδος χωρίς νίκες για την ομάδα έληξε με τον ανέλπιστο θρίαμβο του Olivier Panis στο GP του Μονακό, το 1996.

Ο ίδιος ο Ligier είχε όμως ήδη αποχωρήσει από την F1 το 1992, πουλώντας την ομάδα στον Cyril de Rouvre, ο οποίος με τη σειρά του την πούλησε στον Alain Prost τέσσερα χρόνια αργότερα, για να μετονομαστεί σε Prost Grand Prix.

Δαιμόνιος επιχειρηματίας, ο Guy Ligier επένδυσε τα χρήματα από την πώληση της ομάδας στον τομέα των φυσικών λιπασμάτων, δημιουργώντας άλλη μια περιουσία που του επέτρεψε να ξαναμπεί στα αυτοκίνητα, ιδρύοντας την εταιρεία κατασκευής μικροαυτοκινήτων πόλης, Ligier Microcars.