Την ίδια στιγμή που τα Austin-Healey Sprite της BMC και τα MG Midget πίεζαν έντονα στην αγορά, η Triumph δεν έπαυε να χάνει διαρκώς έδαφος με το κονβέρτιμπλ Herald.

Οι γερασμένες γραμμές και οι κάτι παρακάτω από σεμνές επιδόσεις του, στην πραγματικότητα είχαν ξεπεραστεί πριν καλά καλά λανσαριστεί το αυτοκίνητο, το 1959. Αλλά το σοβαρότερο ήταν ότι έμοιαζε σαν «αυτοκίνητο για συνταξιούχους» σε μια Βρετανία που κατακλυζόταν και υιοθετούσε με κέφι νεωτερισμούς, όπως η μίνι φούστα, οι Beatles και οι σειρές της τηλεόρασης με τους φανατικούς οπαδούς.

Με παγιωμένη την αντίληψη ότι η Triumph ήταν καθυστερημένη και έτρεχε πίσω από τις εξελίξεις, ο Harry Webster, τεχνικός επικεφαλής της εταιρείας, αποφάσισε να λανσάρει μια σπορ εκδοχή του Herald. Ένα αυτοκίνητο που θα απευθυνόταν πολύ ξεκάθαρα σε μια πιο νεαρή πελατεία.

Το δις εξ αμαρτείν
Για λόγους οικονομίας, το πρωτότυπο που βαφτίστηκε «βόμβα», δανείστηκε φυσικά το σασί από το Herald, που για την περίσταση ελαφρώς κόντυνε. Επίσης από τη νεότερη έκδοση 1200 του ίδιου μοντέλου πήρε και το 4κύλινδρο μοτέρ των 1.147 κυβικών με τα 63 άλογα. Οπότε, στα βασικά  συστατικά του, τίποτα δεν ακουγόταν υπερβατικό, πλην της καλής ιδέας που η είχε η Triumph να ανανεώσει την εμπιστοσύνη της στον Giovanni Michelotti. Μια παραδοξότητα που θα της έβγαινε σε καλό –δεν ήταν και πολύ χαρούμενη με το σχέδιο του Herald.

Αυτή τη φορά όμως, το μολύβι του Ιταλού στιλίστα θα ήταν το κύριο ατού του νέου μοντέλου. Πολύ πετυχημένη, η σιλουέτα του Spitfire ξεχώριζε για την πολύ χαμηλή βασική γραμμή, το πολύ μακρύ καπό, το έντονα κεκλιμένο παρμπρίζ και τα όμορφα πτυχωτά πίσω φτερά της. Μόλις πιο ακριβό από τους ανταγωνιστές του και μοντέρνο με τις ανεξάρτητες αναρτήσεις και τα εμπρός δισκόφρενα, ήταν συνάμα φιλόξενο με μια αρκετά φροντισμένη καμπίνα. Η κεντρική τοποθέτηση του καντράν έλυνε το πρόβλημα των δεξιοτίμονων και αριστεροτίμονων  εκδόσεων, ενώ διέθετε και πλευρικά τζάμια που ανεβοκατέβαιναν με μανιβέλα, κάτι όχι το αυτονόητο για τα ρόουντστερ της εποχής -τίγκα στη ζελατίνα. Ανοιγόμενο προς τα εμπρός σε ένα κομμάτι με τα φτερά, το καπό προσέφερε εξαιρετική πρόσβαση στο μοτέρ. Η χαρά του μηχανικού, αν και το μοτέρ δεν αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα.

Πιο ευχάριστο από σπορ
Το Spitfire, με το όνομα του πασίγνωστου καταδιωκτικού αεροσκάφους της Βρετανίας στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν είχε ωστόσο τίποτα το σπορτίφ στην ουσία του. Στο μοτέρ που του έλειπε το τσαγανό ερχόταν να προστεθεί η απρόβλεπτη οδική συμπεριφορά (αιωρούμενοι άξονες πίσω). Έτσι, ενώ το Spifire ήταν ευχάριστο στην οδήγηση όσο ο δρόμος ήταν λείος και στεγνός, μόλις αυτός κατσάρωνε ή έπεφταν οι πρώτες σταγόνες της βροχής, χρειαζόταν προσοχή και επαγρύπνηση. Σε αντιστάθμισμα, η εικόνα αυτού του μικρού επιδεικτικού αυτοκινήτου έκανε εκκωφαντική είσοδο στη βρετανική αγορά με το που ντεμπουτάρισε στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Λονδίνου, το 1962. Και πολύ γρήγορα, η επιτυχία του πήρε παγκόσμιες διαστάσεις. Αποδοχή που κράτησε το Spitfire στους καταλόγους κοντά στα 20 χρόνια (1962-1980) κατά τα οποία κατασκευάστηκαν συνολικά 314.332 αυτοκίνητα.

Στην αγορά του κλασικού αυτοκινήτου πρόκειται για ένα οικονομικό κομμάτι. Ένα «Spit» 4 της πρώτης γενιάς, 1962-1964, σε κατάσταση Concours, δεν θα ξεπεράσει τις €13.000. Ενώ αν πρόκειται για ένα σε εξαιρετική κατάσταση θα χρειαστεί να δώσετε γύρω από τα 8,5 χιλιάρικα.

Το Spitfire 4 (Mk1) με μια ματιά
Κινητήρας 4κύλινδρος σε σειρά
Χωρητικότητα 1.147 cc
Τροφοδοσία Δύο καρμπιρατέρ SU HS2
Ισχύς 63 PS/5.750
Επιτάχυνση 0-100 km/h 17,6”
Τελική ταχύτητα 148 km/h
Παραγωγή 45.753 αυτοκίνητα (1962-65)
Τιμή σήμερα €12.800 για κατάσταση Concours