Στις 30 Νοεμβρίου του 1965, ο 32χρονος δικηγόρος Ralph Nader εκδίδει το βιβλίο «Ανασφαλές σε Κάθε Ταχύτητα: Οι κίνδυνοι από τη σχεδίαση του αμερικανικού αυτοκινήτου».

Το βιβλίο που έγινε αμέσως best-seller προκάλεσε τη δημιουργία του νόμου «National Traffic and Motor Vehicle Safety Act» του 1966, νόμους για ζώνη ασφαλείας σε 49 Πολιτείες -δηλ. όλες πλην του New Hampshire- και άλλες πρωτοβουλίες για την οδική ασφάλεια.

Σήμερα, ο Nader είναι ίσως πιο γνωστός για το ρόλο του στην εθνική πολιτική των ΗΠΑ -και ειδικότερα για τον αμφιλεγόμενο ρόλο που έπαιξε στις προεδρικές εκλογές του 2000 -αλλά το «Unsafe at Any Speed» ήταν το βιβλίο που τον έκανε διάσημο και απ’ όπου άντλησε αξιοπιστία στο έργο του ως συνήγορος του καταναλωτή.

«Για πάνω από μισό αιώνα,» ξεκίνησε το βιβλίο του ο Nader, «το αυτοκίνητο έχει προκαλέσει θανάτους, τραυματισμούς και ανείπωτη θλίψη και στέρηση σε εκατομμύρια ανθρώπους». Η τεχνολογία που θα μπορούσε να κάνει τα αυτοκίνητα πολύ ασφαλέστερα υπήρχε, υποστήριξε ο Nader, αλλά οι κατασκευαστές είχαν ελάχιστα κίνητρα για να τη χρησιμοποιήσουν: Αντίθετα, «το γιγαντιαίο κόστος της σφαγής στους δρόμους της χώρας υποστηρίζει μια βιομηχανία εξυπηρέτησης» -γιατροί, δικηγόροι, αστυνομικοί, εργολάβους κηδειών-και «δεν υπάρχει η ελάχιστη δυναμική στην αυτοκινητοβιομηχανία που να λειτουργεί για τη μείωση της».

Το βιβλίο του Nader έκανε γνωστές κάποιες σκληρές αλήθειες για τα αυτοκίνητα και τις κατασκευάστριες εταιρείες, τις οποίες οι δικηγόροι για την οδική ασφάλεια γνώριζαν από καιρό. Το 1956, σε μια σειρά ακροάσεων του Κογκρέσου για την οδική ασφάλεια, οι γιατροί και άλλοι εμπειρογνώμονες εξέφραζαν την απογοήτευσή τους για τη «μαζική σφαγή» στα αμερικανικά highways. Εκείνη τη χρονιά, σκοτώθηκαν σχεδόν 40.000 επιβαίνοντες σε αυτοκίνητα και ο αριθμός τους συνέχισε να ανεβαίνει. Οι αγοραστές αυτοκινήτων που ενδιαφέρονταν για την ασφάλεια θα μπορούσαν να αναζητήσουν -και να πληρώσουν επιπλέον- ένα Ford με ζώνες ασφαλείας και ένα γεμισμένο ταμπλό για παράδειγμα. Αλλά αυτοί οι αγοραστές ήταν πολύ λίγοι: Μόλις 2% των αγοραστών της Ford επέλεγε να πληρώσει $27 για να βάλει ζώνες ασφαλείας στο αυτοκίνητό του.



Στο «Unsafe at Any Speed», ο Nader καταφέρθηκε ιδιαίτερα εναντίον της Chevrolet Corvair, που παρουσιάστηκε το 1959, ένα σπορ αυτοκίνητο με αιωρούμενους βραχίονες για πίσω ανάρτηση και κινητήρα πίσω. Ο Nader ισχυρίστηκε ότι το αυτοκίνητο απεικόνισε το θρίαμβο της «στιλιστικής πορνογραφίας πάνω στην μηχανολογική ακεραιότητα». Οι αιωρούμενοι βραχίονες έκαναν ασταθές το πίσω μέρος του αυτοκινήτου, όπως είπε, προκαλώντας το να «διπλώνει στις στροφές και να γλιστρά ή να τουμπάρει πολύ πιο συχνά από ό, τι τα άλλα αυτοκίνητα». Εδώ να θυμίσουμε ότι παρόμοιους άξονες είχαν αυτοκίνητα όπως ο Σκαραβαίος της VW, το Škoda MB1000 και οι πισωμήχανοι απόγονοί του, το Triumph Herald κ.ά.



Όπως αποδείχθηκε, κυβερνητική μελέτη το 1972 δικαίωσε την Corvair, ότι ήταν εξίσου ασφαλής με οποιοδήποτε άλλο αυτοκίνητο (ο Nader χαρακτήρισε τη μελέτη αυτή «παραποιημένη»), αλλά η ζημιά είχε ήδη γίνει. Η Corvair απέκτησε την εικόνα επικίνδυνου, ακόμη και θανατηφόρου σχεδιασμού, και το τελευταίο κομμάτι της πέρασε από τη γραμμή συναρμολόγησης το 1969.

Ανεξάρτητα για το αν τα συγκεκριμένα παραδείγματα ήταν ή όχι αντιπροσωπευτικά, το «Unsafe at Any Speed» δημιούργησε ένα μαζικό κίνημα, στο οποίο οι απλοί καταναλωτές ενώθηκαν για να απαιτούν ασφαλέστερα αυτοκίνητα και καλύτερους νόμους. Σήμερα, οι ζώνες ασφαλείας, οι αερόσακοι, το ABS, το ESP και οι άλλες καινοτομίες είναι στάνταρ χαρακτηριστικά σε κάθε νέο αυτοκίνητο.

Ο Nader συνέχισε να υποστηρίζει διάφορα αιτήματα των καταναλωτών και έβαλε τέσσερις φορές υποψηφιότητα για την προεδρία των ΗΠΑ.