Σαν σήμερα το 1921, ένας νεαρός χημικός μηχανικός στην General Motors ονόματι Thomas Midgeley Jr. ανακαλύπτει ότι η προσθήκη της χημικής ένωσης τετρααιθυλιούχου μολύβδου (TEL) στη βενζίνη εξαλείφει τους δυσάρεστους θορύβους (γνωστοί ως «κρότος» ή «πειράκια») στις μηχανές εσωτερικής καύσης.

Ο Midgeley δεν μπορούσε να φανταστεί τις συνέπειες της ανακάλυψης του: Για περισσότερο από πέντε δεκαετίες, οι πετρελαϊκές εταιρείες θα εκόρεζαν τη βενζίνη που πωλούσαν με μόλυβδο -ένα θανατηφόρο δηλητήριο.

Το 1911, ένας επιστήμονας ονόματι Charles Kettering, το αφεντικό του Midgeley στην GM, εφηύρε ένα ηλεκτρικό σύστημα ανάφλεξης για αυτοκίνητα με μοτέρ εσωτερικής καύσης, τα οποία έκαναν τους παλιομοδίτικους εκκινητές με μανιβέλα ξεπερασμένους. Τώρα, η οδήγηση ενός αυτοκινήτου που έκαιγε βενζίνη δεν ήταν πια πρόβλημα στο άναμμα του κινητήρα του. Δυστυχώς, καθώς όλο και περισσότεροι αγόραζαν αυτοκίνητα της GM, όλο και περισσότεροι άνθρωποι αντιλήφθηκαν ένα πρόβλημα: Όταν ο κινητήρας τους ζεσταινόταν έκανε έναν ανησυχητικό, επαναλαμβανόμενο μεταλλικό θόρυβο, χτυπώντας και κτυπώντας, σαν τα μεταλλικά μέρη του να ήταν χαλαρά κάτω από το καπό.

Το πρόβλημα, τελικά κατέληξαν στο συμπέρασμα οι Kettering και Midgeley, ότι ήταν η συνηθισμένη βενζίνη που ήταν πολύ εκρηκτική για τους κινητήρες αυτοκινήτων με ανάφλεξη με μπουζί: Δηλαδή, αυτό που ονομάζουμε τώρα αριθμός οκτανίου, αριθμός οκτανίων ή απλώς οκτάνια (μέτρο αντίστασης στην έκρηξη) ήταν πολύ χαμηλός. Για να αυξήσει το επίπεδο οκτανίων του καυσίμου και να το κάνει λιγότερο επιρρεπές στην έκρηξη κατά συνέπεια και στον ενοχλητικό «κρότο», ο Midgeley έγραψε αργότερα, ανέμιξε τη βενζίνη με ό,τι σχεδόν μπορούσε να σκεφτεί: Από «λιωμένο βούτυρο και καμφορά μέχρι οξικό αιθυλεστέρα και χλωριούχο αργίλιο...». Αλλά όπως ανέφερε χαρακτηριστικά, «δεν είχε κανένα αποτέλεσμα παρά ήταν σαν να κατάφερα να φτύσω μέσα στις Great Lakes». Με άλλα λόγια, να κάνει μια τρύπα στο νερό.

Ωστόσο, βρήκε μερικά πρόσθετα που δούλεψαν και ο μόλυβδος ήταν ένα από αυτά.. Το ιώδιο δούλευε, αλλά η παραγωγή του ήταν πολύ πολύπλοκη. Η αιθυλική αλκοόλη επίσης λειτούργησε και ήταν φθηνή, ωστόσο, ο καθένας θα μπορούσε να την παρασκευάσει, κάτι που σήμαινε ότι η GM δεν θα μπορούσε να το κατοχυρώσει ή να επωφεληθεί οικονομικά από αυτήν. Έτσι, κατά την άποψη της εταιρίας, ο μόλυβδος ήταν το καλύτερο αντικροτικό πρόσθετο που υπήρχε.

Τον Φεβρουάριο του 1923, ένα πρατήριο στο Dayton φούλαρε το πρώτο ρεζερβουάρ με μολυβδούχο βενζίνη. Κάποιοι μηχανικοί της GM έγιναν αυτόπτες μάρτυρες αυτής της μεγάλης ιστορικής στιγμής, αλλά όχι ο Midgeley που ήταν στο κρεβάτι με σοβαρή δηλητηρίαση από μόλυβδο. Ευτυχώς γι’ αυτόν ανέρρωσε, ωστόσο, τον Απρίλιο του 1924, η δηλητηρίαση από το μόλυβδο σκότωσε δύο από τους πιο άτυχους συναδέλφους του. Τον Οκτώβριο πέθαναν άλλοι πέντε εργαζόμενοι σε ένα διυλιστήριο της Standard Oil, μετά από αυτό που ένας δημοσιογράφος ονόμασε «σφυρηλασία της βίαιης παραφροσύνης» -σχεδόν 40 εργαζόμενοι του εργοστασίου υπέστησαν σοβαρά νευρολογικά συμπτώματα, όπως ψευδαισθήσεις και κρίσεις.



Ωστόσο, για δεκαετίες οι εταιρείες αυτοκινήτων και πετρελαίου αρνήθηκαν ότι ο μόλυβδος δημιούργησε κινδύνους για την υγεία. Στο τέλος, στη δεκαετία του 1970, ο Οργανισμός Προστασίας του Περιβάλλοντος απαίτησε να σταματήσουν οι αυτοκινητοβιομηχανίες να πωλούν αυτοκίνητα με κινητήρες συμβατούς με μόλυβδο στις Ηνωμένες Πολιτείες. Και στη συνέχεια ακολούθησαν όλα τα προηγμένα κράτη στον κόσμο. Σήμερα, βενζίνη με μόλυβδο εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σε ορισμένα μέρη της Ανατολικής Ευρώπης, της Νότιας Αμερικής και της Μέσης Ανατολής.