Ο Wilhelm Maybach γεννήθηκε στο Heilbronn στη Γερμανία και ήταν ο άνθρωπος που ίδρυσε την ομώνυμη εταιρεία υπέρ-πολυτελών αυτοκίνητων.

Το 1885, ο Maybach και ο μέντοράς του,  Γερμανός μηχανικός Gottlieb Daimler (1834-1900), ανέπτυξαν μια νέα υψηλόστροφη, τετράχρονη μηχανή εσωτερικής καύσης –ο Nikolaus Otto είναι που πιστώνεται με την εφεύρεση του πρώτου τετράχρονου κινητήρα. Οι Maybach και Daimler τοποθέτησαν τη μηχανή τους σε ποδήλατο για να δημιουργήσουν αυτό που λέγεται «η πρώτη μοτοσικλέτα στον κόσμο» -Reitwagen.



Οι δύο άνδρες αργότερα έδεσαν τη μηχανή τους σε μια άμαξα, επινοώντας ένα μηχανοκίνητο όχημα. Το 1890, ο Daimler και πολλοί εταίροι δημιούργησαν τη Daimler Motoren Gelleschaft για την κατασκευή κινητήρων και αυτοκινήτων. Ο Maybach, ο οποίος ήταν ο επικεφαλής σχεδιαστής της εταιρείας, ανέπτυξε την πρώτη Mercedes το 1900. Η κατασκευή της Mercedes ανατέθηκε από τον έμπορο αυτοκινήτων και τον αγωνιζόμενο Emil Jellinek, ο οποίος ήθελε ένα νέο αυτοκίνητο να πουλήσει στους πλούσιους πελάτες του στη γαλλική Ριβιέρα. Ονομάστηκε δε έτσι προς χάριν της κόρης του Jellinek, Mercedes.



Ο Gottlieb Daimler πέθανε τον Μάρτιο του 1900 και ο Maybach αποχώρησε από την εταιρεία Daimler το 1907. Αργότερα ξεκίνησε τις δραστηριότητές του με το μηχανικό Karl Benz (1879-1960) και το 1921 λανσάρισαν το πρώτο τους αυτοκίνητο, το Maybach Typ W3. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του ’20 και της δεκαετίας του ’30, ο Maybach έγινε γνωστός για την εξέλιξη ισχυρών και τεχνολογικά προηγμένων αυτοκινήτων που προσάρμοζε στις απαιτήσεις πλούσιων πελατών. Ανάμεσα σε αυτά, περιλαμβάνεται το υπερ-πολυτελές και κορυφαίας ποιότητα μοντέλο, Zeppelin. Ο Wilhelm Maybach πέθανε στις 29 Δεκεμβρίου 1929, σε ηλικία των 83 ετών.



Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η εταιρεία Maybach σταμάτησε να κατασκευάζει αυτοκίνητα και ξεκίνησε να κατασκευάζει κινητήρες για γερμανικά στρατιωτικά οχήματα. Η αυτοκινητοβιομηχανία δεν δραστηριοποιήθηκε μεταπολεμικά, αν και η συνέχισε να κατασκευάζει κινητήρες για διάφορα οχήματα, μέχρι και τελικά αποτέλεσε μέρος της Daimler-Benz. Στις αρχές της δεκαετίας του ’00, η ​​Daimler-Benz αναβίωσε τη φίρμα Maybach, ξεκινώντας τις Maybach 57 και Maybach 62 (οι αριθμοί αντιπροσωπεύουν το μήκος κάθε οχήματος: 5,7 m και 6,2 m). Σήμερα, η Maybach δεν αποτελεί ξεχωριστή φίρμα αλλά τμήμα της Mercedes-Benz, όπως η AMG. Παραμένει όμως συνώνυμη με την πολυτέλεια και την αποκλειστικότητα. Κάθε αυτοκίνητό της είναι χειροποίητο και σύμφωνα με τις προδιαγραφές του αγοραστή του και φυσικά η τιμή εκκίνησης έχει τουλάχιστον έξι ψηφία. Οι Maybach είναι γνωστές για τον ισχυρό κινητήρα και τη μακρά λίστα προαιρετικού συβαριτικού και σοφιστικέ εξοπλισμού.

Στις 9 Φεβρουαρίου του 1927, ο Βρετανός κατασκευαστής αυτοκινήτων William Morris αγόρασε τη Wolseley Motors έναντι £730.000.

Στις 9 Φεβρουαρίου του 1989, η Mazda παρουσιάζει το ορίτζιναλ MX-5 στο Chicago Auto Show. Τον Μάιο του 2000, το Guinness Book of World Records αναγνώρισε το MX-5 ως το μπεστ-σέλερ διθέσιο σπορ ρόουντστερ της Ιστορίας, με 531.890 κατασκευασμένα αυτοκίνητα μέχρι εκείνη την ημέρα.



Στις 9 Φεβρουαρίου του 1993, το NBC News ανακοίνωσε ότι διευθέτησε την «μήνυση δυσφήμισης» από την General Motors για τη δοκιμή σύγκρουσης ενός pick-up στην εκπομπή Dateline το καναλιού.

Στις 9 Φεβρουαρίου του 2009, η γαλλική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι θα έδινε δάνειο ύψους $8,4 δισ. με χαμηλό επιτόκιο στη Renault και στην PSA Peugeot-Citroën με αντάλλαγμα ότι οι κατασκευαστές αυτοί δεν θα έκλειναν κανένα εργοστάσιο και ότι δεν θα απέλυαν εργαζομένους στη Γαλλία κατά τη διάρκεια της χρηματοδότησης.     

Στις 9 Φεβρουαρίου του 1909, ιδρύεται η Indianapolis Motor Speedway Corporation με τον Carl G. Fisher για πρόεδρο για τη διαχείριση τις περιβόητης πια «Brickyard». Η πίστα ήταν το πνευματικό τέκνο του Fisher που θα έβλεπε το έργο του να έχει μια δύσκολη αρχή και, τελικά, ένδοξη κατάληξη.



Όλα ξεκίνησαν το 1908, όταν ο Carl Fisher, βιομήχανος των φαναριών Prest-O-Lite για αυτοκίνητα και χορηγός αγώνων, αποφάσισε να φτιάξει μια πίστα μήκους πέντε μιλίων για να παρέχει στους κατασκευαστές αυτοκινήτων ένα ασφαλές περιβάλλον για να δοκιμάζουν και να επιδεικνύουν τα μοντέλα τους. Έτσι, ήρθε σε συμφωνία με τρεις εταίρους και αγόρασε ένα αγροτεμάχιο έκτασης 1.295 στρεμμάτων (320 εκτάρια) έξω από την Indianapolis, απέναντι από το εργοστάσιό του.

Τα αρχικά σχέδια για το «πάρκο αυτοκινήτων» του Fisher περιείχαν έναν εξωτερικό βρόχο τριών μιλίων και μια χάραξη δύο μιλίων στο εσωτερικό. Αλλά στη συνέχεια η πίστα ανασχεδιάστηκε, όταν κάποιος επεσήμανε ότι ένα τόσο μεγάλο σιρκουί δεν ταιριάζει στη συγκεκριμένη έκταση, εκτός κι αν όλες οι κερκίδες κατά μήκος των ευθειών καταργηθούν. Ως συμβιβασμό, ο Fisher και ο επικεφαλής της κατασκευής αποφάσισαν να χτίσουν ένα οβάλ σιρκουί 2,5 μιλίων με κεκλιμένες στροφές και κερκίδες σε όλο το μήκος του.

Αντί για την επιφάνεια από σκυρόδεμα όπως χρησιμοποιούσαν άλλοι κατασκευαστές σιρκουί, ο Fisher κάλυψε την επιφάνεια του με ένα κολλώδες μίγμα από χαλίκι, ασβεστόλιθο, πίσσα και 220.000 γαλόνια υγρής ασφάλτου. Για μήνες, 500 εργαζόμενοι και 300 μουλάρια έβαζαν τη μια στρώση μετά την άλλη αυτού του κολλώδους μίγματος στον βρόχο της Indy και τις περνούσαν με ατμοκίνητους οδοστρωτήρες, πιέζοντας το δρόμο σε μια συμπαγή μάζα.

Τον Αύγουστο του 1909, το Indy Speedway ήταν έτοιμο να ανοίξει. Ο πρώτος αγώνας στη νέα πίστα, ήταν ένας αγώνας μοτοσικλέτας που έγινε στις 13 Αυγούστου και ήταν… καταστροφικός: Η νέα πίστα είχε τόσο τραχιά επιφάνεια, έτσι ώστε έφθειρε τα λάστιχα όλων των αγωνιζομένων και οι εργαζόμενοι χρειάστηκαν δύο μέρες για να την τρίβουν πριν ο αγώνας αρχίσει εκ νέου. Αλλά ακόμη και μετά, η πίστα ήταν ένα χάος: Καθώς οι αγωνιστικές ομάδες έφτασαν στην πίστα για να προετοιμαστούν για τον αγώνα των 300 μιλίων Wheeler-Schibler, ένας ιστορικός ανέφερε ότι, «οι οδηγοί γρήγορα καλύφθηκαν με βρωμιά, λάδι και πίσσα ... Η πίστα είχε αποσυντεθεί στις στροφές, [και] τα χαλίκια που πετάγονταν έσπαγαν τα γυαλιά των οδηγών και τους μάτωναν τα μάγουλα. Η οδήγηση στην Indy ήταν σαν να πετάς μέσα από ένα ντους μετεωριτών».

Την πρώτη ημέρα αυτού του αγώνα, ο οδηγός Wilford Bacuque και ο μηχανικός του σκοτώθηκαν όταν η Knox τους, ανατράπηκε και αναπήδησε, πέφτοντας πάνω στο φράχτη. Στη συνέχεια, τρεις ακόμα άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, όταν ο οδηγός Charlie Merz κομμάτιασε ένα λάστιχό του και κυριολεκτικά προσγειώθηκε στα πιτ. Καθώς, η ΑΑΑ απειλούσε με μποϊκοτάρισμα την πίστα, ο Fisher συμφώνησε να αναστείλει όλους τους αγώνες στην Indy έως ότου μπορέσει να κατασκευάσει μια ασφαλέστερη επιφάνεια.

Αποφάσισε λοιπόν να επιλέξει τούβλα, επειδή οι δοκιμές πρόσφυσης επιβεβαίωσαν ότι ήταν λιγότερο ολισθηρά από το χαλίκι και πιο ανθεκτικά από το τσιμέντο. Όταν ολοκληρώθηκε η «Brickyard», η «αυλή με τα τούβλα», αποδείχτηκε πολύ ασφαλέστερη και μόνο επτά άνθρωποι σκοτώθηκαν στην Indy μεταξύ του 1909 και του 1919. Η πίστα διατήρησε την τούβλινη επιφάνειά της για σχεδόν 50 χρόνια.

Από τότε, τα περισσότερα από αυτά τα τούβλα καλύφθηκαν από άσφαλτο, αλλά μια γιάρδα από την παλιά λιθόστρωση παραμένει στη γραμμή εκκίνησης τερματισμού ακάλυπτη.

Το… φιλί σε αυτή τη ζώνη ύστερα από ένα επιτυχημένο αγώνα παραμένει παράδοση μεταξύ των οδηγών της Indy.