Η εταιρεία ιδρύθηκε από τους αδελφούς James και William Packard και τον George Weiss, στο Warren του Ohio. Γρήγορα στράφηκε στην κατασκευή ακριβών αυτοκινήτων πολυτελείας και με τη χρηματοδότηση του εκατομμυριούχου Henry Joy, το 1903 μεταφέρθηκε σε ένα τεράστιο, υπερσύγχρονο εργοστάσιο στο Detroit.

Το Packard Factory, το καμάρι της εταιρείας, αποτελούσε ένα σύμπλεγμα με 47 συνολικά κτίρια και εμβαδό στεγασμένων χώρων 1,06 εκατομμυρίων τ.μ., καταλαμβάνοντας έκταση 35 εκταρίων. Κάθε μέρα 40.000 εργαζόμενοι έδιναν ζωή στα μοντέλα της Packard που είχε βαλθεί να «σβήσει» την Cadillac από το χάρτη της premium μοντέλων.      

Τα Packard ήταν φημισμένα για την αξιοπιστία τους και η φίρμα λανσάρισε αρκετές καινοτομίες, όπως το κανονικό, στρογγυλό τιμόνι, τον κινητήρα V12 (1916) και το πρώτο air-condition σε αυτοκίνητο (1940). Για να επιζήσει στο μεγάλο οικονομικό κραχ, τη δεκαετία του ’30, η Packard άρχισε να κατασκευάζει και φθηνότερα αυτοκίνητα, που ονόμαζε «Junior series» (όπως το 120) σε ξεχωριστή γραμμή παραγωγής από τα μεγάλα «Senior series» (όπως τα Twelve και Super Eight).

Αυτό τη βοήθησε οικονομικά, αλλά έβλαψε την εικόνα της ως του πρώτου κατασκευαστή πολυτελών αυτοκινήτων, καθώς επιπλέον τα «Junior» ήταν πιο προηγμένα από τα «Senior», με ανεξάρτητη εμπρός ανάρτηση και υδραυλικά φρένα.

Στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η εταιρεία κατασκεύαζε κινητήρες για μαχητικά αεροσκάφη και τορπιλακάτους, και κατόπιν στράφηκε και πάλι στα πολυτελή αυτοκίνητα. Η νέα προσπάθειά της γνώρισε μικρότερη επιτυχία, λόγω και της επιλογής του στιλ «ανάποδης μπανιέρας» στα μοντέλα της.

Συνεπεία και αυτού, η Packard Motor Car Company αδυνατούσε να ακολουθήσει το διασκελισμό των μεγάλων κατασκευαστών που είχαν ήδη εξαγοράσει τις μικρές φίρμες για να φτιάξουν το σχήμα «Τhe Big Three». Οπότε για να παραμείνει ανταγωνιστική έπρεπε να προχωρήσει κι αυτή σε συγχωνεύσεις που εκείνη την εποχή ζυμώνονταν. Τελικά, Kaiser και Willys σχημάτισαν την Kaiser-Willys, ενώ Nash και Hudson σχημάτισαν την American Motors. Χάνοντας την ευκαιρία για συγχώνευση με τη Nash, η Packard αγόρασε τη Studebaker και τα τελευταία Packard ήταν στην ουσία «φτιασιδωμένα» Studebaker. Ένα πείραμα με μικρή διάρκεια ζωής που οδήγησε την Packard Motor Car Company σε πτώχευση και το Packard Factory να γίνει το μεγαλύτερο εγκαταλειμμένο εργοστάσιο στον κόσμο.

Από το 1957, οι Packard δεν συναρμολογούνταν στο εργοστάσιο του Detroit. Για τα επόμενα δύο χρόνια, λιγοστά μοντέλα Studebaker συνέχισαν να φορούν τα σήματα της Packard, αλλά πάνω στο γύρισμα της δεκαετίας και αυτά άρχισαν να «ξηλώνονται». Και το 1960, η Studebaker εξαφάνισε κάθε αναφορά στην Packard από οπουδήποτε, καταφέρνοντας να επιβιώσει για αρκετά χρόνια ακόμη χάρη στην υψηλή παραγωγή και τη χαμηλή τιμή των μοντέλων της.

Ύστερα από τη εκκαθάριση της Packard το 1958, τα εναπομείναντα σχέδια και τα εργαλεία πουλήθηκαν σε αγοραστές σε όλον τον κόσμο. Έτσι, για δεκαετίες αργότερα, τα προπολεμικά Packard συνέχισαν να κατασκευάζονται και να ζουν στη Σοβιετική Ένωση, υπό τα σήματα των ZIL και ZIM, τροφοδοτώντας την τότε νομενκλατούρα. Σχέδια που οι Σοβιετικοί τα διατήρησαν σε παραγωγή μέχρι και στη δεκαετία του ’70.

Με μια νοσταλγική και συναισθηματική διάθεση θα λέγαμε ότι το όνομα Packard θα μπορούσε να είχε επιβιώσει. Ο κλάδος ηλεκτρολογίας της General Motors, αργότερα γνωστός υπό τη φίρμα Delphi, στην πραγματικότητα επρόκειτο για την Packard Electric, που ο κατασκευαστής εξαγόρασε το 1932. Η εταιρεία αργότερα μετονομάστηκε σε Delphi Packard Electric Systems και κατά διαβολική σύμπτωση θα ήταν ο μόνος κερδοφόρος οργανισμός μέσα στη μητρική Delphi κατά τη δεκαετία του ’00.