Οι οθόνες αφής είναι τόσο πανταχού παρούσες στην καθημερινότητα που πλέον είναι δύσκολο να φανταστεί κάποιος τη ζωή πριν από αυτές.

Έχουν αντικαταστήσει τα συμβατικά χειριστήρια στα πάντα, από τα κινητά τηλέφωνα μέχρι τα ψυγεία, και την κεντρική κονσόλα των αυτοκινήτων. Και ενώ το να «τρυπάς» με το δάχτυλο την επίπεδη οθόνη ενός αυτοκινήτου μοιάζει με σύγχρονο χόμπι, το πρώτο αυτοκίνητο που χρησιμοποίησε μια τέτοια οθόνη μετρά περισσότερα από 30 χρόνια.

Αν και το μικρό μέγεθός του (για τα αμερικανικά δεδομένα) και το αδύναμο στιλ δικαιολογημένα το καταδίκασαν στην αποτυχία, το Buick Riviera του 1986 πρωτοστάτησε στη εμπορική εφαρμογή του συστήματος infotainment, μια εξέλιξη προερχόμενη από το ραδιόφωνο των αυτοκινήτων.



Ανατρέχοντας στην Ιστορία, το ραδιόφωνο αυτοκινήτου AM έκανε το ντεμπούτο του το 1930 με το όνομα Motorola, ένα αξεσουάρ aftermarket που κατασκεύαζε η Galvin Manufacturing Corporation. Τα ραδιόφωνα FM ακολούθησαν το 1953, το in-car record player εμφανίστηκε το 1956, το κασετόφωνο 8-track έφτασε το 1966, τα στερεοφωνικά ραδιόφωνα το 1969, τα deck με τις μικρές κασέτες το 1970 και το CD player το 1984. Τελικά, όλα τους «δολοφονήθηκαν» με τη συμβολή της τεχνολογίας. Τα όπλα του εγκλήματος; Το Bluetooth το 1998, το Apple iPod το 2001, το iPhone της Apple το 2007 και η άνοδος των υπηρεσιών streaming για μουσική μέσω του ίντερνετ, όπως το Spotify και το Pandora, που πολλαπλασιάζονται σήμερα.

Τα συστήματα ήχου στο αυτοκίνητο άλλαξαν σε συνάρτηση με την προτίμηση των καταναλωτών. Δεδομένου ότι οι οθόνες αφής πολλαπλασιάστηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 2000, τα Audi, BMW και Mercedes-Benz προσέφεραν συστήματα που διαχειρίζονταν ήχο, κλιματισμό και άλλες λειτουργίες μέσω μιας οθόνης που ελεγχόταν από ξεχωριστά κουμπιά. Το σχίσμα μεταξύ «αφής» και «χειριστηρίου» υπάρχει ακόμη και σήμερα, περιπλέκεται δε περαιτέρω από τα touchpads και το χειρισμό μέσω χειρονομιών -gesture control.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ Buick Υ-Job, το πρώτο πρωτότυπο στην Ιστορία [video]

Οι ρίζες της οθόνης αφής χρονολογούνται από την εφεύρεσή της, το 1965, από τον E. A. Johnson στο Royal Radar Establishment, στο Malvern, στη Βρετανία. Με αρχική εφαρμογή στη δεκαετία του 1970 στα συστήματα ελέγχου της εναέριας κυκλοφορίας, χρειάστηκαν χρόνια εταιρικής ανάπτυξης προτού οι οθόνες αφής φτάσουν στην καταναλωτική αγορά. Η πρώτη από αυτές ήταν το Hewlett-Packard HP-150, ένα PC με 9ιντση οθόνη CRT της Sony. Λειτουργoύσε με λογισμικό MS-DOS που τότε στη λιανική στις ΗΠΑ κόστιζε $2.795 ή 5.863 σημερινά ευρώ. Με τέτοια τιμή σαφώς και δεν ήταν μια βασική αγορά για τον καταναλωτή.

Με όλα αυτά κατά νου, η πρώτη χρήση της οθόνης αφής από την Buick για βασικό εξοπλισμό στο Riviera του 1986 ήταν ένα πραγματικό επίτευγμα -ειδικά αν αναλογιστούμε ότι εκείνη την εποχή χρειάζονταν μέχρι και πέντε χρόνια για την ανάπτυξη νέων μοντέλων.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ Buick Riviera 1963-1965 [video]

Τον Νοέμβριο του 1980, οι ιθύνοντες νόες της Buick στο Flint στο Michigan, ήθελαν να κατασκευάσουν ένα αυτοκίνητο με τα πιο προηγμένα ηλεκτρονικά της βιομηχανίας μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ’80. Έτσι, δημιουργήθηκε μια ομάδα εργασίας για να αξιολογήσει ποια ηλεκτρονικά συστήματα θα μπορούσαν να εξελιχτούν για να διατεθούν με το αυτοκίνητο στη συνέχεια. Εν τω μεταξύ, σε μια εγκατάσταση της Delco Systems στη Santa Barbara στην California, μια οθόνη CRT, ευαίσθητη στην αφή, εξελισσόταν ανεξάρτητα για να φιλοξενήσει αυτοκινητική χρήση.



Από τις αρχές του 1981, το πειραματικό αυτό σύστημα ήταν έτοιμο και παρουσιάστηκε στην Ομάδα Πολιτικής Προϊόντων της GM, η οποία ενέκρινε το πρότζεκτ. Ο Roger B. Smith, πρόεδρος της General Motors, ήταν ενθουσιώδης υποστηρικτής του, πιστεύοντας ότι αυτό ήταν το είδος της τεχνολογίας που η GM χρειαζόταν για να παραμείνει η κορυφαία αυτοκινητοβιομηχανία παγκοσμίως. Η AC Spark Plug και η Delco Electronics ανέπτυξαν τη συσκευή, ενώ η Delco Systems Operation χειρίστηκε το σχεδιασμό του λογισμικού. Μέχρι το 1983, καθορίστηκαν και οι προδιαγραφές του συστήματος.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ Eldorado: Το πρώτο προσθιοκίνητο της Cadillac πέρασε τα 50 [video]

Η Buick εγκατέστησε τα πειραματικά συστήματα CRT σε ένα δοκιμαστικό στόλο από 100 Riviera του 1984 και τα έδωσε στους βασικούς αντιπροσώπους της φίρμας σε ολόκληρη τη χώρα για να αποκτήσουν γνώση και να αξιολογήσουν την αντίδραση των πελατών. Επιπλέον δημιουργήθηκε μια ειδική ομάδα ηλεκτρονικών συστημάτων για να χειριστεί όποια ηλεκτρικά ή ηλεκτρονικά ζητήματα προέκυπταν.

Το σύστημα ονομάστηκε Graphic Control Center. Το GCC ήταν μια οθόνη CRT που καλυπτόταν από έναν αόρατο πίνακα μεταγωγής Mylar που χρησιμοποιούσε διαφανείς αγωγούς που κωδικοποιήθηκαν σε σειρές και σε στήλες για να εκτελέσουν μια συγκεκριμένη λειτουργία σε μια συγκεκριμένη σελίδα. Η λειτουργία κάθε «διακόπτη» άλλαζε με κάθε σελίδα.



Η CRT χρειαζόταν μερικά δευτερόλεπτα για να προθερμανθεί πριν ενεργοποιηθεί η οθόνη. Έτσι, οι μηχανικοί ρύθμισαν το κύκλωμα του GCC να ξεκινά να προθερμαίνεται όταν ο οδηγός άγγιζε τη λαβή της πόρτας του! Μόλις άνοιγε και στη συνέχεια έκλεινε την πόρτα, η οθόνη άναβε αποκαλύπτοντας το λογότυπο του Riviera. Εάν δεν άγγιζες την οθόνη μέσα σε 30 δευτερόλεπτα, απενεργοποιείτο. Αν το κλειδί στη μίζα ήταν γυρισμένο με την ανάφλεξη ενεργοποιημένη, η οθόνη μετέβαινε στην αρχική σελίδα της, από την οποία χειριζόσουν το 90% των αναγκών σου.



Το σύστημα ήλεγχε πέντε περιοχές: Αυτόματος κλιματισμός, ραδιόφωνο AM/FM με προαιρετικό ισοσταθμιστή με γραφική απεικόνιση, υπολογιστής ταξιδιού, μετρητές και διαγνωστικές πληροφορίες για το αυτοκίνητο. Με το πάτημα σε οποιαδήποτε ενότητα, τα μενού πήγαιναν βαθύτερα. Για παράδειγμα, αγγίζοντας τη σελίδα διάγνωσης εμφανίζεται η κατάσταση του κινητήρα, του ηλεκτρικού συστήματος, των φρένων και άλλων δεδομένων του οχήματος. Μπορεί σήμερα η μαύρη οθόνη και τα πράσινα απλοϊκά γραφικά και γράμματα να κάνουν το GCC να μοιάζει με λείψανο, αλλά τότε κάθε άλλο παρά τέτοιο έμοιαζε.



Το διευθυντήριο της Buick ξετρελάθηκε με το νέο σύστημα, περιλαμβανομένου του Cary Wilson, ο οποίος μελέτησε για πρώτη φορά την ιδέα το 1980. «Αυτή τη στιγμή, νομίζω ότι το σύστημα είναι αρκετά ακριβό που πιθανότατα πρόκειται να εφαρμοστεί μόνο σε ακριβά αυτοκίνητα», είχε πει τότε. «Αλλά θα ήθελα να δω αυτό το σύστημα τελικά να βρίσκει προοδευτικά το δρόμο του σε αυτοκίνητα χαμηλότερης τιμής».

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ Τα 12 πιο ψαγμένα ψηφιακά όργανα ελέγχου όλων των εποχών

Ονειροπόλος; Οραματιστής; Χωρίς αμφιβολία. Η Buick θα το εγκαταστήσει και στο Reatta του 1988-89. Μια τροποποιημένη έκδοση, το Visual Information Center, χρησιμοποιήθηκε στο 1989-92 στην Oldsmobile Toronado, πριν η GM καταργήσει το σύστημα. Μια μεγάλη ιδέα που ήταν εμπρός από την καμπύλη ενδιαφέροντος, με όρους αποδοχής του κοινού. Θα χρειαζόταν ακόμα μια δεκαετία και άλλη μισή (ή και περισσότερο) έως ότου κάποια αυτοκινητοβιομηχανία να έρθει κοντά στο να ισοφαρίσει ό,τι λανσάρισε η Buick το 1986.

«Πιστεύω ότι αυτό το σύστημα καθιστά την Buick παγκόσμιο ηγέτη», είχε δηλώσει ο Wilson το 1986. «Μια νέα γενιά ηλεκτρικών συστημάτων για αυτοκίνητα είναι κοντά και η Buick έχει στήσει το σκηνικό».

Χωρίς αμφιβολία. Δείτε κι εσείς στο video που ακολουθεί. Πραγματικά (άλλη) μια χαμένη ευκαιρία για την Buick και για την General Motors…

[Πηγή Hagerty]