Στην αυγή της δεκαετίας του ’30, η κατασκευές της Ford που προορίζονταν για την Ευρώπη ξεκίνησαν ταυτόχρονα στα γερμανικά εργοστάσια (Κολωνία) και στα αντίστοιχα της Βρετανίας, στο Dagenham.

Για τρεις δεκαετίες δε, λειτουργούσαν με ένα τρόπο αυτόνομο, σε σημείο που έφταναν να είναι ανταγωνιστικά σε κάποιες αγορές. Tο 1964, το μητρικό μαγαζί του Detroit, που βρισκόταν στη μέγιστη εντατικοποίηση των προσπαθειών του να επαναπροσδιορίσει και ανανεώσει την εικόνα του (με τη Mustang), ανήσυχο από αυτή την κατάσταση αποφάσισε να εξορθολογήσει την ευρωπαϊκή παραγωγή.

Γερμανικά πρωτεία
Το λανσάρισμα του πρώτου Escort το 1968 και αυτό του Capri ύστερα από ένα χρόνο, συμβόλιζε αυτή τη βούληση, παρότι η πλειάδα των μοτέρ και των εξοπλισμών δημιουργούσαν σύγχυση. Το επόμενο βήμα, η ανανέωση στην κορυφή της γκάμας που μέχρι τότε εκπροσωπούνταν από τα Taunus στη Γερμανία και Zodiac και Zephyr στη Βρετανία.

Είμαστε στο 1972. Ο στιλίστας Joe Oros εμπνεύστηκε από τα «μικρά» αμερικανικά αυτοκίνητα για να σχεδιάσει το Granada, ένα μοντέλο με επιβλητικό μέγεθος για τα ευρωπαϊκά δεδομένα, με τετράγωνο προφίλ που γλύκαινε με κάποιες κούρμπες. H παρουσίαση του αυτοκινήτου ήταν κολακευτική χωρίς τη χρήση υπερβολικού νίκελ. Εδώ να σημειώσουμε την περίφημη επικάλυψη βινιλίου στην οροφή που ήταν στάνταρ και πολύ της μόδας τη δεκαετία του ’70. Στην καμπίνα το φινίρισμα της έκδοσης GLX με το αυτόματο σασμάν που μπορείτε να δείτε και στις φωτογραφίες ήταν φροντισμένο. Στις ίδιες παρατηρήστε και την ένθεση ξύλινης επιφάνειας στο ταμπλό, καθώς και το πλούσιο καντράν με τα έξι ξεχωριστά κανάλια για τα όργανα. 

Σε έκδοση μπερλίνα με τέσσερις πόρτες και αργότερα δίπορτο κουπέ και 5θυρο στέισον (Turnier), το Granada υιοθέτησε κάτω από καπό τους παλιούς V6 2.3 του Taunus 20 MTS στη γερμανική έκδοση και τον 2,6λιτρο V6 του Zephyr στην Αγγλία. Και τα δύο στιβαρά και αξιόπιστα, αλλά και ιδιαίτερα λαίμαργα με το αυτόματο κιβώτιο, καταναλώνοντας τουλάχιστον 16 lt για κάθε 100 km. Τα 4κύλινδρα αγγλογερμανικά μπλοκ τοποθετήθηκαν στα βασικά μοντέλα της γκάμας, βαφτισμένα Consul ή Granada ανάλογα με τον εξοπλισμό ή τη χώρα προέλευσης. Στην κορυφή υπήρχε μια 3λιτρη έκδοση, διαθέσιμη κατόπιν παραγγελίας.

Το Ford Granada μπορεί να μην είχε το πρεστίζ μιας Mercedes-Benz, αλλά ήταν άνετο και σίγουρο στο δρόμο. Η ανάρτησή του με τέσσερις ανεξάρτητους τροχούς του έδινε αξιοσημείωτα καλή κύλιση και οδική συμπεριφορά.

Η ομοιομορφία μεταξύ των δύο θυγατρικών της Ford ήταν σχετική, καθώς οι βρετανοί επιθυμούσαν διακαώς να διαφυλάξουν την αυτονομία τους, ικανοποιώντας έτσι μια εθνική πελατεία που αξίωνε ακόμη για αυθεντικότητα. Αλλά τα χρόνια της πετρελαϊκής κρίσης που ακολούθησαν και η αναζήτηση κερδοφορίας, επέβαλαν το γερμανικό ρεαλισμό: Το Granada MkII που ακολούθησε το 1977, κατασκευαζόταν αποκλειστικά στη Γερμανία, ενώ οι γραμμές παραγωγής στο Dagenham προσαρμόστηκαν κατάλληλα για να υποδεχτούν το πρώτο Fiesta.

Το Granada με μια ματιά
Κινητήρας 4κύλινδρος σε σειρά ή 6κύλινδρος σε V
Χωρητικότητα 2.293, 2.550 ή 2.993 cc
Ισχύς 108, 125 και 138 PS
Tελική ταχύτητα 159 έως 182 km/h
Παραγωγή 846.709 αυτοκίνητα (1972-1977)