Προφανώς η Bentley δεν είναι μια συνηθισμένη φίρμα. Κυρίως διότι, όπως διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι, το εργοστάσιό της δεν είναι ένα συνηθισμένο εργοστάσιο.

Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει τις Bentley αυτά τα πανάκριβα σύμβολα κύρους; Τι κάνει γενικώς μια μάρκα να ψηλώνει σε τέτοια δυσθεώρητα οικονομικά και –συνεπαγόμενα- ταξικά ύψη; Πώς, με δυο λόγια, αποτιμάται ένα βιομηχανικό προϊόν, το οποίο στο κάτω κάτω κατασκευάζεται σε ένα εργοστάσιο, όπως και οι λευκές συσκευές, βρε αδερφέ.

Limit up
Η υπεραξία, θα πει κάποιος, συναρτάται από τη μυθολογία που περιβάλλει το συγκεκριμένο προϊόν. Και η Bentley έχει πολλές μετοχές στο αυτοκινητικό χρηματιστήριο του μύθου. Υπήρξε το δημιούργημα ενός ευπατρίδη μηχανικού που της έδωσε το όνομά του. Αναδείχτηκε μέσα από θρυλικούς αγώνες του Μεσοπολέμου, ήταν ένας άξιος εκφραστής μιας αυτοκρατορίας που τότε ακόμα ήταν και ισχυρή και αυτοκρατορία. Αυτό, μαζί με μια αριστοκρατική αύρα επιβλητικού όγκου, πολλών κυλίνδρων, δέρματος και ξύλου, ήρκεσε για να συντηρηθεί ο μύθος, παρά το γεγονός ότι για χρόνια υπήρξε μάλλον ο φτωχός συγγενής της Rolls-Royce και από μηχανολογικής άποψης ενοχλητικά παρωχημένη.

Ο σύγχρονος καπιταλισμός ωστόσο είναι ελάχιστα ρομαντικός, πολύ πιο ανταγωνιστικός και ενοχλητικά πραγματιστικός. Κατά πάσα πιθανότητα λοιπόν η Bentley σήμερα θα ήταν απλώς ένα ένδοξο κεφάλαιο που έσβησε άδοξα, σαν ξεπεσμένος λόρδος αν –η Ιστορία έχει μια ειρωνική αίσθηση του χιούμορ– αν δεν επενέβαιναν οι Γερμανοί.
Εκεί κάπου στα μέσα του 2003, το τότε αφεντικό της VW, Μπερντ Πισενσρίντερ αποφάσισε πως η Bentley θα μπορούσε δυνητικά να αποφέρει μεγάλο κύρος στην πανίσχυρη γερμανική εταιρεία και προφανώς και αντίστοιχα κέρδη. Η αναγέννηση της Bentley ήταν γεγονός…

Φοίνικας
Τα απτά αποτελέσματα αυτής της αναγέννησης είχαμε την ευκαιρία να τα οδηγήσουμε ξανά και ξανά, από το 2005 και μετά. Continental, Continental GT Speed, Mulsanne, όλες πέρασαν από τα χέρια μας ή το αντίθετο. Το ίδιο και η πιο πρόσφατη Continental V8. Οι οδηγικές εντυπώσεις ποικίλουν. Κάποιοι πιο σκληροπυρηνικοί ενδεχομένως να τις βρήκαν «βαριές». Όλοι όμως όσοι είχαν την ευκαιρία να φιλοξενηθούν στο σαλόνι τους (σκοπίμως το λέω έτσι), δεν μπορεί παρά να εντυπωσιάστηκαν με την απαράμιλλη ποιότητα σε όλα, μα όλα τα επίπεδα. Τίποτα δεν έχει αφεθεί στην τύχη, τίποτε δεν είναι «οικονομικό». Γι' αυτό και η επίσκεψη στο εργοστάσιο του Κρου, μια μέρα πριν την οδήγηση της V8, υπήρξε για όλους του συμμετέχοντες μια πραγματική ευκαιρία να σκεφτούμε «α, τώρα καταλαβαίνω γιατί...».

Περίπου 40 λεπτά έξω από το Μάντσεστερ, βρίσκεται λοιπόν αυτή η μικρή βιομηχανική κωμόπολη των 60.000 κατοίκων από τους οποίους περίπου 4.000 δουλεύουν στο εργοστάσιο. Πριν την αγορά από τη VW, οι εργαζόμενοι ίσα που έφταναν τους 1.500. Καταλαβαίνετε λοιπόν πως οι συγκεκριμένοι Εγγλέζοι τους έχουν σε μεγάλη εκτίμηση τους Γερμανούς. Καθόλου παράξενο, δεδομένου ότι η VW επένδυσε 200 εκατ. ευρώ για την αναβάθμιση του εργοστασίου και την κατασκευή δύο γραμμών παραγωγής.

«Μέγκλα»
Ωστόσο η πραγματικά έξυπνη κίνηση των Γερμανών είναι ότι δεν επέβαλαν εξ ολοκλήρου τη φιλοσοφία τους. Για τον απλούστατο λόγο πως αναγνώρισαν ότι δεν ξέρουν να κατασκευάζουν τέτοιου είδους αυτοκίνητα. Σίγουρα μπορούν να τα κάνουν καλύτερα αλλά αυτή η αύρα που κάνει μια Bentley αυτό που είναι μπορεί να δοθεί μόνο από τους Άγγλους. Και αυτό σημαίνει αρμονικό συνταίριασμα της υψηλής μηχανολογικής εξέλιξης με την παράδοση και την μαστοριά, το περίφημο αγγλικό craftsmanship που έκανε κάποτε τα προϊόντα του Νησιού να τα θεωρούμε «μέγκλα» δηλαδή made in England.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της ξενάγησής μας σε ένα άψογα εξοπλισμένο εργοστάσιο διακρίναμε το εξής: high end τεχνολογία (κινητήρες, πλαίσιο, μετάδοση, λογισμικό) να δένουν με παράδοξα εύστοχο τρόπο με τη μυρωδιά του ξύλου, του δέρματος, με τις διπλοβελονιές στις ραφές των καθισμάτων, με μια παράταιρη για εργοστάσιο ηρεμία εργαστηρίου. Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι για να κατασκευαστεί μια Mulsanne χρειάζεται 72 ώρες. Δεν είναι παράξενο που ο χρόνος παράδοσης υπερβαίνει τους τρεις μήνες. Σε αυτόν θα πρέπει να συνυπολογιστεί η ωρίμανση του ξύλου, η επεξεργασία του δέρματος, η παραμετροποίηση των χρωμάτων και των συνδυασμών, η λεπτοδουλειά, με δυο λόγια η εμμονή στην κορυφαία ποιότητα.

Υπάρχουν παράξενες ειδικότητες σε αυτό το εργοστάσιο: μαραγκοί, δερματάδες, ράφτες, άνθρωποι που ελέγχουν την ποιότητα του μετάλλου, που ψάχνουν να βρουν ίχνη από γρατζουνιές στο δέρμα, άνθρωποι που ασχολούνται αποκλειστικά με την επένδυση και τη ραφή του τιμονιού και άλλοι που περνούν με λάκα την ξύλινη επένδυση. Ξανά και ξανά και ξανά... Δεν ξέρω αν όλο αυτό φαίνεται υπερβολικό και εξεζητημένο. Ενδεχομένως να είναι. Ωστόσο μην ξεχνάτε πως πρόκειται για ένα υψηλής ποιότητας και αξίας προϊόν και το θετικό είναι πως ως τέτοιο το αντιμετωπίζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Γι' αυτό το λόγο άλλωστε η Bentley, ύστερα από μια περίοδο κάμψης, παρουσιάζει άνοδο στις πωλήσεις, οι οποίες το 2012 έφτασαν τις 8.150 μονάδες, δηλαδή 1.147 αυτοκίνητα περισσότερα από το 2011.