Η επιτυχία των Buick Riviera και Oldsmobile Toronado δεν διέφυγαν της προσοχής του διευθυντηρίου της Cadillac. Ήθελαν κι αυτοί ένα πολυτελές ΙΧ, με μεγάλες δυνατότητες εξατομίκευσης και το 1967 έκριναν ότι ήταν η ώρα να κάνουν την κίνησή τους. Αλλά πώς φτάσαμε ως εδώ;

Στις 6 Οκτωβρίου του 1966, η Cadillac λανσάρισε μια εξ ολοκλήρου νέα κατηγορία αυτοκινήτου, αν και με ένα πολύ γνωστό όνομα. Σχεδιασμένο ως η πρεμιέρα της φίρμας στην αγορά πολυτελών κουπέ, η Eldorado που πατούσε πάνω στο νέο σασί E-body διαφημίστηκε ως «...το πρώτο αυτοκίνητο στον κόσμο που συνδυάσει την ακρίβεια της εμπρός κίνησης με την ευελιξία του συστήματος διεύθυνσης μεταβλητής υποβοήθησης και την ισορροπία του Automatic Level Control». Ας ρίξουμε λοιπόν μια καλή ματιά σε αυτήν την επαναστάτρια με αιτία 50άρα Cadillac που εδώ στην Ευρώπη γνωρίζουμε ελάχιστα.

Καθώς η δεκαετία του ’50 βουτούσε στη δύση της, η Cadillac άρχισε να εξετάζει τη βιωσιμότητα ενός «προσωπικού αυτοκινήτου» ως διαδόχου της Eldorado Brougham. Τα αισθήματα για το πρότζεκτ μεταξύ των στελεχών της Cadillac ήταν ανάμικτα, αλλά η GM ανέπτυσσε εκείνη την εποχή ταυτόχρονα μια νέα πλατφόρμα, που θα μπορούσε να υποστηρίζει τόσο προσθιοκίνητο όσο και πισωκίνητο set-up, κάτι που φάνταζε ιδιαίτερα βολικό για μια τέτοια εφαρμογή. Το χειμώνα του 1959, η δοκιμή ενός πειραματικού προσθιοκίνητου σασί κατέδειξε τα πιθανά πλεονεκτήματα της εμπρός κίνησης, ειδικά σε συνθήκες χαμηλής πρόσφυσης: Ένας από τους δοκιμαστές αναφέρεται ότι οδηγούσε με διπλάσια ταχύτητα σε παγετό σε σύγκριση με το αντίστοιχο πισωκίνητο σασί. Παρ’ όλα αυτά, η εμπρός κίνηση δεν πήρε το «πράσινο φως» σε αυτήν τη χρονική περίοδο από την Cadillac.

Την ίδια περίπου περίοδο, ο Chuck Jordan και η ομάδα του, που εργάζονταν υπό τον Bill Mitchell, άρχισαν να καταλήγουν στο σχεδιαστικό μοντέλο για το προτεινόμενο αυτοκίνητο, σχέδιο που θα επιβίωνε για πολλά χρόνια. Η τελική απόφαση για την κατασκευή του νέου «personal car» της Cadillac με εμπρός κίνηση πάρθηκε την άνοιξη του 1963, κάτι που οδήγησε σε μια σειρά εξωτερικών αναθεωρήσεων του σχεδίου. Αλλά θα έπρεπε να περάσει ακόμη ένας χρόνος και να έρθει ο Μάιος του 1964 για να εγκριθεί το τελικό σχέδιο που τελικά θα γινόταν η Eldorado του 1967.

Οι άλλες φίρμες της General Motors, οι Buick και Oldsmobile, είχαν ξεκινήσει νωρίτερα να ολοκληρώνουν το ντιζάιν του δικού τους κουπέ που βασιζόταν πάνω στο σασί E-body: Την πισωκίνητη Buick Riviera και την προσθιοκίνητη Oldsmobile Toronado που θα λανσάρονταν ως Model Year 1966, εξ ου και η Toronado πολιτογραφήθηκε ως το πρώτο σύγχρονο προσθιοκίνητο αμερικανικό αυτοκίνητο. Η Cadillac, έχοντας κατανοήσει ότι δεν θα μπορούσε να προλάβει τις άλλες φίρμες της GM στην αγορά, πήρε το χρόνο της για να βελτιώσει την ποιότητα κύλισης της Eldorado, κάνοντάς την πιο ενδοτική στην ανάρτηση και πιο αθόρυβη στην καμπίνα. Επιπλέον, την εφοδίασε με το σύστημα «Automatic Level Control», μια αυτορρυθμιζόμενη στο ύψος πίσω αερανάρτηση, ικανή να αντισταθμίσει φορτίο στο πορτμπαγκάζ μέχρι και 225 kg.



Όπως ακριβώς και στην Oldsmobile Toronado, στην οποία κατά πλειονότητα βασιζόταν, η Cadillac χρησιμοποίησε το δικό της κινητήρα, αν και για την περίπτωση το E-body χρησιμοποίησε σπέσιαλ ατσάλι, ενώ μεγάλωσε και λίγο το μεταξόνιο. Η εμπρός ανάρτηση με ράβδους στρέψης προήλθε απευθείας από την Toronado, όπως και το σπέσιαλ σασμάν Turbo-Hydra-Μatic 425, Το μοτέρ, τοποθετημένο κατά το διάμηκες, ήταν ένα V8 429 ci (7.030 cc) με 345 PS και 66,3 kgm. Μια αθόρυβη, τεράστια καδένα hy-vo, που απαίτησε ένα σχετικό ανασχεδιασμό για να προσαρμόσει τα εξαρτήματα στον προκαθορισμένο χώρο, μετέφερε την κίνηση σε γωνία 180^º από το μετατροπέα ροπής στη μετάδοση (βρισκόταν κάτω από τη δεξιά πλευρά του V8. H τελική σχέση βρισκόταν εμπρός από τη μετάδοση και το αριστερό ημιαξόνιο περνούσε δίπλα από κάρτερ. Το τελευταίο σχεδιάστηκε ειδικά για να δώσει τον απαραίτητο ελεύθερο χώρο στο ημιαξόνιο, ενώ ανασχεδιάστηκε επίσης η πολλαπλή εξαγωγής, οι βάσεις του μοτέρ και αναθεωρήθηκαν οι ιμάντες για την κίνηση των συστημάτων αξεσουάρ της καμπίνας.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ Buick Riviera 1963-1965 [video]

Ο επικεφαλής του σχεδιασμού της GM, Bill Mitchell, είχε αποφασίσει ότι το αυτοκίνητο θα κατασκευαζόταν αποκλειστικά ως δίθυρο κουπέ. Οι επιδόσεις του ήταν εξαιρετικές, με τα πρώτα 100 km/h από στάση να έρχονται σε 9”, ενώ στην ευθεία ξεπερνούσε τα 190 km/h. Καθόλου άσχημα για ένα αυτοκίνητο που ζύγιζε 2.130+ kg. Τα τεστ της εποχής επαινούσαν την ευκολία οδήγησης και το κράτημα της Eldorado, αν και για να έχεις φρένα της προκοπής θα έπρεπε να πληρώσεις για τα έξτρα εμπρός δισκόφρενα. Ομοίως επαινετικά λόγια είχαν για την ποιότητα κύλισης και αυτή της καμπίνας, με το Automotive Quarterly να το πηγαίνει μακρύτερα, απονέμοντάς της το βραβείο «Design and Engineering Excellence». Δηλώνοντας δε ότι τα «παραδοσιακά δυσάρεστα χαρακτηριστικά των προσθιοκίνητων αυτοκινήτων είχαν εξαλειφθεί» στη νέα Cadillac.



Από το λανσάρισμά της, η Cadillac οραματιζόταν ένα διαφορετικού τύπου αγοραστή για την Eldorado της (βλ. νεότερο), αν και η προβολή των πωλήσεων του μοντέλου ήταν σχετικά μέτρια απέναντι στο συνολικό όγκο παραγωγής -μόλις το 10%. Πάντως, στην πρώτη χρονιά της στην αγορά, η προσθιοκίνητη Eldorado έγραψε 17.930 πωλήσεις, έναντι 2.250 της απερχόμενης πισωκίνητης του 1966.

Η Eldorado του 1968 ενσωμάτωσε μικρές αλλαγές, ταυτόχρονα με τη χρήση ενός μεγαλύτερου, ολοκαίνουργιου κινητήρα V8 με 472 ci (7.735 cc) που διέθετε κοίλο στροφαλοφόρο και κατασκευαζόταν με τις πιο μοντέρνες τεχνικές χύτευσης. Η ισχύς ανέβηκε στους 381 PS στις 4.400 rpm, σημαντικά αυξήθηκε και η ροπή, στα 72,6 kgm στις 3.000 rpm, ενώ τα εμπρός δισκόφρενα έγιναν στάνταρ.



Τα αυτοκίνητα του 1969 και του 1970 επίσης δέχτηκαν κάποιες βελτιώσεις. Η πιο σημαντική ήταν η χρήση ενός ακόμη μεγαλύτερου μοτέρ, στις 500 κυβικές ίντσες (8.194 cc) με 405 PS στις 4.400 rpm και ροπή 76,5 kgm στις 3.000 rpm.

Η Cadillac Eldorado με το E-body παρέμεινε στην παραγωγή μέχρι το 2002, αλλάζοντας την τοποθέτηση του κινητήρα από το διάμηκες σε εγκάρσια το 1986. Η αλλαγή της θέσης του μοτέρ πέρασε τόσο στην Oldsmobile Toronado (της οποίας η παραγωγή πήρε τέλος το 1992) όσο και της Buick Riviera. Αυτής της τελευταίας η παραγωγή πήρε τέλος ύστερα από το ΜΥ1993 και ύστερα από την αλλαγή της σε προσθιοκίνητη το 1979. Αναβίωσε βέβαια για τα έτη 1995-1999 και, με κάποιο τρόπο, προέβλεψε το μέλλον της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας.

Σήμερα, η πλειονότητα των αμερικανικών μοντέλων είναι προσθιοκίνητη (εξαιρουμένων κατά ένα ειρωνικό τρόπο των περισσοτέρων μοντέλων της Cadillac). Μια επιλογή στην οποία υπέκυψε τελικώς η κείθεν του Ατλαντικού κείμενη βιομηχανία, εκτιμώντας θετικά τα οφέλη της επιλογής αυτής: Μεγαλύτερο χώρο για την καμπίνα, δυνητικά μεγαλύτερα οφέλη σε ελκτική πρόσφυση, μικρότερο κόστος, μικρότερο βάρος.