Ύστερα από το επιτυχημένο ντεμπούτο της Ford με τη Mustang το 1964, οι Αμερικανοί κατασκευαστές τσακίστηκαν να λανσάρουν νέα μοντέλα.

Στην Chrysler, η Plymouth είχε μόλις λανσάρει το δικό της νέο pony-car, την Barracuda –’cuda για τους μυημένους. Για να αποφύγουν να έρθουν σε ευθεία σύγκρουση με την αδελφή εταιρεία, οι μάστορες της Dodge βάσισαν το νέο τους Dodge Charger Fastback σε ένα μεσαίου μεγέθους σασί (B-body), αυτό του Coronet. Πλατφόρμα που θα μπορούσε να εξασφαλίσει φουλ χώρο στο μηχανοστάσιο για τα μεγαλύτερα και τα πιο δυνατά μοτέρ του «Κριαριού».

Ο Carl Cameron, επικεφαλής στιλίστας της εταιρείας, σχεδίασε ένα πρωτότυπο με «τραβηγμένη», οπισθοκλινή οροφή, γύρω από το Dodge Coronet. Κι αν όλοι εμείς είμαστε εξοικειωμένοι με το Charger του τέλους της δεκαετίας του ’60 χάρη στους Dukes, στην πραγματικότητα ο General Lee ήταν η δεύτερη γενιά του αυτοκινήτου. Η πρώτη γενιά, για την οποία μιλάμε σήμερα, παραμένει ένα περίεργο σχήμα που γεννήθηκε περισσότερο από απελπισία και αμφιθαλή αντιπαλότητα.   

Το πρωτότυπο δεν άφησε Σαλόνι για Σαλόνι Αυτοκινήτου στις ΗΠΑ του 1965, κομίζοντας πίσω στο Auburn Hills θετική ανταπόκριση. Οπότε το κόνσπετ λίγο αργότερα μετουσιώθηκε να αυτοκίνητο παραγωγής. Για τους γνώστες της αμερικανικής πραγματικότητας ίσως το αυτοκίνητο φέρνει σε Rambler Marlin, αλλά η ομοιότητά του, όπου αυτή υπάρχει, είναι εντελώς τυχαία.

Το κοινό σασί B-body των Charger/Coronet, πατούσε σε ένα μακρύ μεταξόνιο που έφτανε της 117 ίντσες ή τα 2,97 m! Και αν το εμπρός μέρος έφερνε ελαφρά στο Coronet, η μάσκα του Charger ήταν πιο φαρδιά, πιο γλυκιά σε κοψιά και ενσωμάτωνε πλήρως και ηλεκτρικά περιστρεφόμενα φώτα. Η μεγάλη αισθητική αρωγή όμως στη σπορ όψη αυτού του αυτοκινήτου των σχεδόν 1.800 κιλών, ήταν η φαρδιά fastback κοψιά του με την οροφή να σβήνει ουσιαστικά στον πίσω προφυλακτήρα. Και αυτά τα μεγάλα γράμματα που έπιαναν όλο το πλάτος των πίσω φαναριών έδιναν το στίγμα: «CHARGER».

Με σχεδόν δύο μέτρα πλάτος, υπήρχε άφθονος χώρος στην καμπίνα: Τέσσερα ξεχωριστά «μπάκετ» που τα χώριζε μια φαρδιά κονσόλα δαπέδου που έτρεχε μέχρι και το πίσω κάθισμα. Αυτά τα τελευταία και το κάθετο κομμάτι της κονσόλας αναδιπλώνονταν προς τα εμπρός, και με το διαχωριστικό του πορτμπαγκάζ κατεβασμένο δημιουργείτο ένας χώρος φόρτωσης πάνω από 1.000 lt. To πάτωμα ήταν όλο ντυμένο με μοκέτα που κάλυπτε και το χώρο του πορτμπαγκάζ.

Ο οδηγός πίσω από το μεγάλο τιμόνι έβλεπε τέσσερα κυκλικά όργανα: Ταχύμετρο, στροφόμετρο, αμπερόμετρο/δείκτης βενζίνης και θερμόμετρο/πίεση λαδιού. Το καντράν φωτιζόταν από υψηλής ευκρίνειας ηλεκτροφωταυγή οπίσθιο φωτισμό, που είχε ήδη χρησιμοποιηθεί και σε άλλα μοντέλα της Chrysler.

Η εμπορική επιτυχία του περίεργου αισθητικά Dodge Charger ήταν απροσδόκητη. Τα 37.344 κομμάτια που πουλήθηκαν το 1966, με δεδομένο ότι παρουσιάστηκε στη μέση της χρονιάς, ήταν εντυπωσιακό νούμερο.

Στο μηχανολογικό κομμάτι, βασική μετάδοση του Charger ήταν ένα 3τάχυτο χειροκίνητο σασμάν με το λεβιέ στο τιμόνι, ενώ το 4τάχυτο με stick shift στο πάτωμα ή το 3τάχυτο αυτόματο ήταν έξτρα. Αποκλειστικά και μόνο με μοτέρ V8 κάτω από το καπό, το Carger ξεκινούσε με βασικό μοτέρ 318 cid  ή 5.211 cc και ισχύ 233 PS. Έξτρα, η γκάμα ανέβαινε στον 361 cid με τους 268 PS, στον 383 cid με τους 330 PS και στην έκδοση δρόμου του αγωνιστικού 426 HEMI της Chrysler.

Τον αγωνιστικό κινητήρα ΗΕΜΙ με τις 426 κυβικές ίντσες (6.981 cc) τον πρωτοείδαμε το 1964 και από το 1966 ήταν διαθέσιμος και σε έκδοση δρόμου. Επρόκειτο για ένα μπλοκ με ημισφαιρικές κυλινδροκεφαλές (hemi shaped) και θαλάμους καύσης ό,τι έπρεπε όταν το ζητούμενο ήταν το στροφάρισμα ψηλά. Το πλεονέκτημα του HEMI ήταν ότι οι βαλβίδες μπορούσαν να είναι μακριά η μία από την άλλη, οπότε μπορούσαν να είναι και μεγάλες. Επιπλέον, μια πιο ευθεία και λιγότερη περιοριστική πρόσβαση ακολουθιόταν για τη γραμμή της τροφοδοσίας, βελτιώνοντας την αναπνοή του μοτέρ. Με την τοποθέτηση των μπουζί κοντά στο κέντρο του θαλάμου καύσης επιτυγχάνετο πληρέστερη ανάφλεξη. Ωστόσο, επειδή η πολλαπλή εισαγωγής και εξαγωγής «έβλεπαν» σε διαφορετικές κατευθύνσεις, οι κυλινδροκεφαλές χρειάζονταν να είναι μεγαλύτερες και η γεωμετρία στα κοκοράκια ήταν πιο πολύπλοκη απ’ ό,τι σε άλλους V8 με επικεφαλής βαλβίδες.

Τεράστιος υπό οποιαδήποτε συνθήκη, ο 426 Street Hemi είχε το παρατσούκλι «Elephant Engine», όχι μόνο λόγω χωρητικότητας, αλλά και επειδή ζύγιζε σχεδόν 400 κιλά! Με 4,25 ίντσες διάμετρο και 3,75 διαδρομή (107,9 x 95,2 mm), ο 7λιτρος OHV V8 βασιζόταν σε ένα σιδερένιο μπλοκ RB (Raised Block) –δηλαδή, ψηλό. Χαλύβδινος και σφυρήλατος στηριζόταν σε ενισχυμένα έδρανα, ενώ οι μπιέλες ήταν και αυτές σφυρήλατες. Η συμπίεση του street είχε κατέβει από τα 12,5:1 του αγωνιστικού HEMI στα 10,25:1.

Για την τροφοδοσία, ο street HEMI είχε μια αλουμινένια πολλαπλή που φρόντιζε να φτάνει το μίγμα στους κυλίνδρους από τα δύο τετραπλά καρμπιρατέρ Carter AFB, τοποθετημένα σε σειρά. Με απλά ωστήρια, το μοτέρ ανέβαζε επίσημα ισχύ 430 PS (425 bhp), αλλά στην πραγματικότητα ήταν πιο κοντά στους 500. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι όταν άλλαξαν οι αναφορές στην απόδοση από gross σε net, η Chrysler συνέχισε να διαφημίζει την ισχύ του street HEMI στους 425 bhp. Η ροπή του ήταν 67,7 kgm. Σύμφωνα με τα αρχεία, 468 Charger φόρεσαν τον ΗΕΜΙ το 1966, έναντι επιπλέον $880 της τιμής του βασικού αυτοκινήτου. Στην τιμή αυτή περιλαμβάνονταν πιο σκληρά εμπρός ελατήρια και μεγαλύτερα ταμπούρα 11” -300 mm.

Η Chrysler ήταν από τις πρώτες εταιρείες αυτοκινήτου που προσέφεραν 5ετή εγγύηση για τα μηχανικά μέρη ή για 80.000 km, αλλά αυτή δεν ίσχυε αν θα διάλεγες ΗΕΜΙ. Σε αυτή την περίπτωση, η εγγύηση έπεφτε στον ένα χρόνο ή στα 20.000 km. Και η Chrysler ήταν πολύ αυστηρή με αυτό: Υπήρχαν πολλές αναφορές αντιπροσώπων της εταιρείας που επισκέπτονταν πίστες σε όλη τη χώρα, καταγράφοντας πινακίδες και VIN.

Κατά το δεύτερο χρόνο ζωής της πρώτης γενιάς του Charger οι αλλαγές που υπέστη ήταν ήσσονος σημασίας. Εξωτερικά, η πιο χτυπητή για να φανταστείτε ήταν η τοποθέτηση φλας στα φτερά. Στην καμπίνα, η κεντρική κονσόλα δαπέδου που διέτρεχε κατά μήκος όλο το σαλόνι αντικαταστάθηκε από μια κοντύτερη, καθώς οι πελάτες διαμαρτύρονταν για την είσοδο έξοδο από τα πίσω καθίσματα. Τα εμπρός «μπάκετ» παρέμειναν ως είχαν, αλλά διατίθετο πλέον αναδιπλούμενο υποβραχιόνιο και λεβιές στο τιμόνι για να μπορούν να καθίσουν τρεις εμπρός.

Στα έξτρα για το 1967 περιλαμβάνονταν οροφή καλυμμένη με βινίλ, πιο σκληρή ανάρτηση, πακέτο ρυμούλκησης και εμπρός δισκόφρενα. Όσον αφορά τα μοτέρ, ο 361 cid αντικαταστάθηκε από τον 383 V8 σε δύο εκδόσεις ισχύος: 274 και 330 PS. O 440-cid Magnum, o μεγαλύτερος κινητήρας στην ιστορία της Mopar ήταν επίσης διαθέσιμος από τη χρονιά αυτή. Στο Charger διατίθετο με ένα 4πλό καρμπιρατέρ και ισχύ 380 PS.

Αντιμετωπίζοντας σκληρό ανταγωνισμό από τη Ford Mustang και τη νέα Camaro της Chevrolet, μόνο 15.788 Charger πουλήθηκαν το 1967. Έτσι το διευθυντήριο της Dodge αποφάσισε ότι χρειαζόταν μια εκ βάθρων ανασχεδίαση, με το αντικείμενό της, τη δεύτερη γενιά Charger, να ντεμπουτάρει το 1968.

Στην αγορά του κλασικού αυτοκινήτου ένα βασικό Charger 318 cid του 1966 κοστίζει €35.000, ένα 361 cid της ίδια χρονιάς €42.000 και ένα 383 cid €45.000. Αν θέλετε βέβαια ένα από τα 468 που φόρεσαν τον κινητήρα 426 HEMI θα χρειαστεί να εκταμιεύσετε κάτι λιγότερο από €120 χιλιάρικα. Τα αντίστοιχα αυτοκίνητα του 1967 είναι κατά τι φθηνότερα, ενώ το αυτοκίνητο με το 440άρι μοτέρ Magnum θα σας κοστίσει €51 χιλιάρικα. Φυσικά, οι παραπάνω τιμές αφορούν σε αυτοκίνητα κατάστασης «Concours».

Το Charger Fastback 426 V8 Street-HEMI με μια ματιά
Κινητήρας Οκτώ κύλινδροι σε V
Χωρητικότητα 6.981 cc
Ισχύς 430 PS
Επιτάχυνση 0-100 km/h 6,1”
Επιτάχυνση 0-1/4 του μιλίου (402,3 m) 14,2” @ 154,7 km/h
Τελική ταχύτητα 234 km/h
Αυτοκίνητα 468
Τιμή 1967 $4.002
Τιμή σήμερα €120.000