Δύσκολο να φανταστείς την Ferrari να βγάζει 4θυρο μοντέλο, ειδικά τα χρόνια που ζούσε ο Γέρος. Μπορεί όντως τελικά ο Enzo να μην έδωσε το πράσινο φως στην παραγωγή, αλλά στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Τορίνο το 1980 η 4πορτη Pinin με τo Cavalino Rampante στο εμπρός και πίσω καπό ήταν στο περίπτερο της Ferrari. Ήταν η πρώτη και όπως απεδείχθη η μοναδική 4πορτη Ferrari στον πλανήτη.

Οι δύο 456 GT Sedan και η 456 GT Venice που κυκλοφόρησαν στην δεκαετία του ’90 δεν είναι και δεν θεωρούνται αυθεντικές Ferrari από το εργοστάσιο. Κατασκευάστηκαν από τον Pininfarina για να ικανοποιήσουν πριγκιπικές εκκεντρικότητες. Οι μεν για τον Nafsas Al Khaddaja του Βελγίου και η δε για τον Jefri Bolkiah του Brunei.

Το 1980 ο Pininfarina συμπλήρωνε 50 χρόνια δραστηριότητας, και για να το γιορτάσει, στο Σαλόνι Αυτοκινήτου του Τορίνο, δημιούργησε την 4θυρη Ferrari Pinin. Την είχε σχεδιάσει πάνω στην πλατφόρμα της 400 GT ο Leonardo Fioravanti, το χέρι του οποίου τράβηξε τις μαγικές γραμμές της 365 GTB/4 ανεπισήμως γνωστής ως Daytona, σε συνεργασία με τον Piero Ottina.

Βαμμένη σε ένα πολύ φίνο γκρι χρώμα, αντί του συνηθισμένου φανταχτερού κόκκινου, πήρε πολύ θετικά σχόλια από τον Τύπο και το κοινό. Το αυτοκίνητο που πήγαν στην έκθεση ήταν σκέτο κουφάρι, χωρίς μηχανικά μέρη. Και παρότι η πίεση για να περάσει στην παραγωγή ήταν μεγάλη, μόνο ένα αυτοκίνητο κατασκευάστηκε τελικά.

Ο Mauro Forghieri, τεχνικός διευθυντής της Scuderia έως το 1987, ο άνθρωπος που την οδήγησε σε 54 νίκες στην F1, σε επτά πρωταθλήματα κατασκευαστών και τέσσερα οδηγών, λέει για την Pinin: «Ο Enzo είχε τον τελικό λόγο για όλα. Ειδικά για ένα νέο μοντέλο. Εκείνος έπρεπε να εγκρίνει το concept. Μετά την έκθεση στο Τορίνο, το αυτοκίνητο ήρθε στο Fiorano για να το δει και να το αξιολογήσει. Το γραφείο μου ήταν κοντά, είδα το αυτοκίνητο και μου κίνησε την περιέργεια. Ο Enzo με κάλεσε να το δω και να του πω την γνώμη μου. Ακόμη κι αν μου φαίνονταν άσχημο δεν θα το έλεγα, έτσι ωμά. Αλλά αυτό μου άρεσε. Το βρήκα πολύ ωραίο. Τους έδωσα τα συγχαρητήριά μου».

Ο Forghieri έπαιξε σημαντικό ρόλο στην μετατροπή του στατικού πρωτοτύπου σε κανονικό αυτοκίνητο. Και δεν κρύβει την απογοήτευσή του που τελικά το αυτοκίνητο δεν προχώρησε στην παραγωγή.

«Από την στιγμή που ο Enzo απέρριψε την ιδέα, το κουφάρι αγοράστηκε από την οικογένεια Candrini, πρώην ντίλερ της Bugatti. Και αποφάσισαν να το κάνουν κανονικό αυτοκίνητο», θυμάται ο Forghieri. Δουλειά κάθε άλλο παρά φθηνή και εύκολη.

Το αυτοκίνητο κινείται από έναν επίπεδο 12κύλινδρο 4.8λιτρο κινητήρα που βρίσκεται φυσικά στο εμπρός μέρος. «Πρώτα από όλα έπρεπε να βρούμε έναν κινητήρα από Testarossa και να κάνουμε πολλές μετατροπές προκειμένου να ταιριάξει στις διαστάσεις του σεντάν», εξηγεί ο Forghieri. «Και ύστερα να ταιριάξουμε την μετάδοση, τον πίσω άξονα και την ενεργή αυτορυθμιζόμενη ανάρτηση.  Η οποία ήταν το τεχνολογικό highlight του αυτοκινήτου αλλά και το δυσκολότερο κομμάτι της δουλειάς μας», αποκαλύπτει ο Forghieri. «Οδήγησα το αυτοκίνητο πολλές φορές, και πράγματι, ήταν εξαιρετικό».

Σήμερα, μετά από μια εκτενή αποκατάσταση, το αυτοκίνητο φορά έναν 5λιτρο επίπεδο 12κύλινδρο, προερχόμενο από την 512 ΒΒ, με απόδοση 360 ίππων. Η αξία του εκτιμάται κοντά στις $800.000.]

[Πηγές Petrolicious, Autoevolution]