Ο Joe Sackey είναι ένας πωλητής σπάνιων συλλεκτικών κλασικών υπεραυτοκινήτων. Από τους καλύτερους στον κόσμο. Δραστηριοποιείται στην California και έχει την φήμη ότι βρίσκει ό,τι δεν μπορούν να βρουν οι άλλοι.

Ένας πελάτης του, συλλέκτης Ferrari, αγόρασε κάποια στιγμή μία 288 GTO. Ήταν ένα αρκετά καλό δείγμα, όχι όμως το καλύτερο. Μετά από μερικά χρόνια αποφάσισε ότι ήθελε να βελτιώσει την συλλογή του και ζήτησε από τον Sackey να του βρει ένα αυτοκίνητο με λιγότερα χιλιόμετρα, σε καλύτερη κατάσταση. Και πράγματι, το αυτοκίνητο βρέθηκε. Και ήταν όντως καλύτερο, οπότε ο συλλέκτης του οποίου το όνομα φυσικά δεν γίνεται γνωστό, πούλησε το πρώτο αυτοκίνητο και πήρε το δεύτερο.

«Μία μέρα»», θυμάται ο Sackey, «χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ένας άλλος πελάτης, από τους μεγαλύτερους διεθνώς συλλέκτες Ferrari, ο οποίος γνώριζα ότι έχει στην συλλογή του την Ferrari 288 GTO του Niki Lauda. Το προσωπικό αυτοκίνητο ενός ζωντανού θρύλου της F1. Ήταν μάλιστα σε τόσο καλή κατάσταση που η ίδια η Ferrari το είχε ζητήσει από τον ιδιοκτήτη του για να το βάλει στο Μουσείο. Μετά από αρκετά χρόνια έκθεσης στο κοινό, μου ζήτησε να του βρω νέα στέγη για το αυτοκίνητό του. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση. Μίλησα αμέσως στον πελάτη μου εκείνον που ήταν στην διαδικασία να τελειοποιήσει την συλλογή του. Του είπα “ίσως είναι διαθέσιμο το αυτοκίνητο του Lauda”. Χρειάστηκαν μερικές συζητήσεις αλλά σύντομα βρέθηκε η φόρμουλα ώστε το κορυφαίο ίσως δείγμα Ferrari 288 GTO να έρθει στην Αμερική».

Εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί κάποιος σαν τον Lauda να πουλήσει ένα τέτοιο αυτοκίνητο. Είχε ανάγκη τα λεφτά; Ο Sackey που γνωρίζει πολλούς ανθρώπους σε αυτόν τον κύκλο υποθέτει πως ο Αυστριακός το είδε σαν ένα παιχνίδι για λίγο διάστημα, όχι ιδιαίτερα συναισθηματικά. Όταν το ευχαριστήθηκε το πούλησε, μετά από τρία περίπου χρόνια που το είχε στην κατοχή του. Πούλησε ένα αυτοκίνητο και επένδυσε κάπου αλλού τα λεφτά. Ίσως στην αεροπορική του εταιρεία που αναπτυσσόταν εκείνη την εποχή.

Η τιμή μιας καινούριας 288 GTO στην Αμερική τότε ήταν $85.000. Για πολλούς, λιγότερα από όσα κόστιζε στο εργοστάσιο η κατασκευή κάθε μονάδας. Έπρεπε να παραχθούν 200 αντίτυπα, ώστε το αυτοκίνητο να πάρει έγκριση τύπου για το Group B, για την GTO Evo. Κάτι που δεν έγινε ποτέ, αφού το Group B καταργήθηκε. Η τιμή ήταν… συμβολική. Και το αυτοκίνητο διατέθηκε μόνο σε 200 ήδη πολύ καλούς πελάτες της Ferrari, ιδιοκτήτες και άλλων μοντέλων της μάρκας.

Δείτε ακόμη Δοκιμάζουμε την Ferrari 488 Spider [video]

Η 288 GTO είναι σημαντικό μοντέλο όχι μόνο για την Ferrari αλλά για την αυτοκίνηση γενικότερα. Δημιούργησε την κατηγορία αυτών που σήμερα ονομάζουμε hypercars. Με αυτήν έγινε η αρχή, ακολούθησαν οι F40, F50, η Enzo και σήμερα η LaFerrari. Αν και η αρχική παραγωγή προέβλεπε μόνο τα 200 κομμάτια της ομολογκασιόν, τελικά το εργοστάσιο πείστηκε να κατασκευάσει άλλα 72, για πελάτες που την είδαν, ξετρελάθηκαν και ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν όσο όσο. Και πάλι όμως είναι εξαιρετικά σπάνια, σε σύγκριση με τις 1.311 F40 και τις 399 F50.

Αν και αυτό που κάνει πραγματικά πολύτιμη την 288 GTO, είναι το γεγονός ότι ήταν το τελευταίο και το κορυφαίο αυτοκίνητο που δημιουργήθηκε όταν ακόμη ο Enzo ήταν ζωντανός και ελάμβανε εκείνος τις αποφάσεις.

Το συγκεκριμένο αυτοκίνητο, ήταν, όπως λένε οι Ιταλοί, ένα φιλί και στα δύο μάγουλα. Από τον Enzo για τον Lauda. Ο Αυστριακός είχε πάρει το πρωτάθλημα του ’75 αλλά ο «Γέρος» δεν του είχε κάνει κάποιο δώρο. Ακολούθησαν τα γεγονότα του ’76. Το ατύχημα στο Nurburgring και ο επεισοδιακός αγώνας στο Fuji. Ο Ferrari πίστευε ότι έπρεπε να μην τα παρατήσει το ’76 στην Ιαπωνία, όταν και έχασε το πρωτάθλημα το οποίο κατέληξε στον Hunt και στην McLaren. Ο Lauda πήρε το τίτλο ξανά το ’77. Μαθηματικά τον είχε κλειδώσει δύο αγώνες πριν το τέλος της σεζόν. Και θυμωμένος με τον Ferrari, επειδή έμαθε ότι τον θεωρούσε τελειωμένο όταν τραυματίστηκε και σχεδίαζε να τον αντικαταστήσει, εγκατέλειψε την ομάδα πριν το τέλος του πρωταθλήματος. Έτσι οι δρόμοι των δύο ανδρών χώρισαν με την σχέση τους σε ένα μάλλον κακό σημείο.

Το ’85 ο Lauda που είχε επιστρέψει στην ενεργό δράση μετά από αποχή δύο σεζόν (’80-’81) είχε πάρει ξανά το πρωτάθλημα (το ’84, για τελευταία φορά). Και συνεργαζόταν με την FIAT σε διαφημιστικές καμπάνιες της. Ο Enzo θεώρησε ότι αυτή ήταν μια καλή ευκαιρία συμφιλίωσης και αποφάσισε να κάνει μια γενναία έκπτωση στον Lauda για να πάρει μία 288 GTO. Το θέμα είναι πως όταν τελικά ο Lauda το αποφάσισε, η παραγωγή είχε τελειώσει (τον Οκτώβριο του ’85). Το τελευταίο αυτοκίνητο είχε ταξιδέψει στην Αμερική. Το αυτοκίνητο του Lauda φτιάχτηκε μετά το τέλος της παραγωγής, η κατασκευή του ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο του ’86.

Πηγή Petrolicious