Από τη δεκαετία του ’50, τα βρετανικά ρόουντστερ είχαν γίνει της μόδας και γνώριζαν ασύλληπτη επιτυχία στην Ευρώπη και στην αμερικανική αγορά, τη μεγάλη προμηθεύτρια συναλλάγματος.

Ήδη ισχυρός από την επιτυχία του Austin Healey, ο Leonard Lord, το δραστήριο αφεντικό της BMC (British Motor Corporation), αποφάσισε να διευρύνει την προσφορά του με ένα μοντέλο μικρού κυβισμού, στην τιμή μιας μικρής μπερλίνας. Το φθινόπωρο του 1956, υπέβαλε στον Donald Healey το πρότζεκτ ενός ρόουντστερ «απλοϊκού και οικονομικού που θα μπορούσε να το παρκάρεις κάτω από ένα υπόστεγο για ποδήλατα». Με μεγάλο ενδιαφέρον να ενισχύσει τους δεσμούς του με την BMC, ο Healey αποφάσισε να αντιμετωπίσει την πρόκληση.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ Triumph TR3 1955-1962

Σχεδιασμένο οικονομικά
Ο Healey ήταν βαθύς γνώστης της ρετσέτας που οδήγησε στην επιτυχία των μικρών βρετανικών σπορ αυτοκινήτων ήδη από τη δεκαετία του ’30: Το πάντρεμα μιας χαμηλής και πολλά υποσχόμενης καροσερί με μηχανικά μέρη από μοντέλα μαζικής παραγωγής για να πετύχει χαμηλό κόστος.



Σχεδιασμένο από τον Gerry Cocker, το στιλίστα της Healey Company και δημιουργό του 100 και αργότερα του μελλοντικού ρόουντστερ 3000, η στρογγυλεμένη γραμμή του Austin Healey Sprite δημιουργούσε ένα «στεγνό» μοντέλο. Στο αυτοκίνητο δεν υπήρχαν λαβές στις πόρτες, καπό στο πορτμπαγκάζ, ενώ τα εμπρός προτεταμένα φανάρια ήταν «φυτεμένα» πάνω στο καπό, εξοικονομώντας έτσι το μοντάρισμα ανακλινόμενων φώτων. Αυτά τα τελευταία δεν ήταν η αισθητική επιτυχία του αιώνα, αλλά του έδιναν την προσωπικότητα που όλοι αναγνωρίζουμε σήμερα, αλλά και το προσωνύμιο «Frogeye» -βατραχομάτικο- για τους επόμενους.



Με την ίδια απέριττη αντίληψη σχεδιάστηκε και το εσωτερικό, αλλά τα καθίσματα προσέφεραν ικανοποιητική πλευρική στήριξη, ενώ τέσσερα κυκλικά καντράν συνέθεταν ένα πλήρη πίνακα οργάνων –τι σπόρτσκαρ θα ήταν, άλλωστε; Επιπλέον, το μοτέρ ήταν η χαρά του μηχανικού ή του ερασιτέχνη συντηρητή. Το καπό, μονοκόμματο με τα φτερά, ανυψωνόταν από εμπρός δίνοντας άνετη πρόσβαση και διευκολύνοντας τη συντήρηση του λιλιπούτειου 4κύλινδρου κινητήρα.

  

Στο πλαίσιο της συγκράτησης του κόστους, η ανεξάρτητη εμπρός ανάρτηση συνδυάστηκε με άκαμπτο πίσω άξονα στηριγμένο σε τεταρτοελλειπτικά φύλλα σούστας, ταμπούρα για φρένα εμπρός πίσω.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ Triumph Spitfire 4 (Mk I) 1962-1965

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ FΙΑΤ 850 Spider 1965-1972 [video]

Με πρώτη εμφάνιση στο Grand Prix του Monaco το 1958, το «Sprite» -ξωτικό- ο κόσμος το υποδέχτηκε με ενθουσιασμό. Με το μοτέρ των 948 cc από τα Austin 35 και Morris Minor, αλλά ανεβασμένο από τα 34 στα 43 άλογα, δεν φιλοδοξούσε να δρέψει σπορ δάφνες. Από τη άλλη, η ακρίβεια, το χαμηλό βάρος (650 kg) και το πώς καθόταν στο δρόμο παρείχε την αίσθηση της ταχύτητας, ακόμα και με χαλαρό ρυθμό.



Παρά την ερωτική λατρεία που προκάλεσε, ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες -και στο δικό μας Κλεάνθη- το Frogeye θα αντικαθίστατο το 1961 από μια καινούργια βερσιόν του Sprite, πιο συμβατική, που θα γνώριζε μια πετυχημένη καριέρα καθ’ όλη τη διάρκεια της δεκαετίας.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ DRIVE Legends: MG MGA 1955-1961

Περίπου 50.000 Sprite «Frogeye» ή «Bugeye» στις ΗΠΑ πουλήθηκαν συνολικά, βάζοντας αντίστοιχους και παραπάνω οδηγούς στον κόσμο των σπόρτσκαρ. Παρά τα ελάχιστα και ως εκ τούτου σπάνια στοκ κομμάτια, πολλά από αυτά έχουν επιζήσει, συχνά με μοτέρ 1275, εμπρός δισκόφρενα και άλλες τροποποιήσεις. Τα στοκ Frogeye όμως, παρότι σπαρτιάτικα και πιο αργά από τα μεταγενέστερα Sprite, είναι και τα πιο συλλεκτικά και μάλιστα με σημαντική διαφορά (και στην τιμή). Έτσι για ένα Austin Healey Sprite του 1958 σε κατάσταση Concours θα χρειαστεί να εκταμιεύσετε τουλάχιστον 27 χιλιάδες ευρώ, ενώ για ένα σε εξαιρετική κατάσταση, έτοιμο για εθνικά Concours d’ Elegance σχεδόν 17.000 ευρώ.

Το Sprite «Frogeye» με μια ματιά
Κινητήρας 4κύλινδρος σε σειρά
Χωρητικότητα 948 cc
Ισχύς 43 PS
Τελική ταχύτητα 130 km/h
Παραγωγή 48.947 αυτοκίνητα (1958-1961)
Τιμή σήμερα €27.400 (Concours), €16.800 (εξαιρετική κατάσταση)