Τόσο η Alfa όσο και οι παραγωγοί της ταινίας έπαιξαν με μαεστρία τα χαρτιά τους.

Με κατασκοπευτικές φωτογραφίες που διέρρεαν κάθε τόσο, αινιγματικές δηλώσεις σε συνεντεύξεις και μικρά teaser video φρόντιζαν να τροφοδοτούν το μυστήριο, να κλιμακώνουν την ένταση και να βάζουν ολοένα και πιο ψηλά τον πήχη των προσδοκιών, έτσι ώστε το επιφώνημα θαυμασμού τη στιγμή της αποκάλυψης να είναι σχεδόν εκκωφαντικό.

Η ώρα της αλήθειας έφτασε σχεδόν ταυτόχρονα, στις πρώτες εβδομάδες του Σεπτέμβρη και τα πρώτα μηνύματα, τόσο για το αυτοκίνητο όσο και για την ταινία, είναι ενθουσιώδη, σχεδόν διθυραμβικά. Όσα είχα διαβάσει από το «αδελφό» F1 RACING, αλλά και ο χαρακτηρισμός «επικό» που προσέδωσαν στο φιλμ κάποιοι που εμπιστεύομαι ως προς τις γνώσεις αλλά και στη γενικότερη κουλτούρα τους γύρω από τα αυτοκίνητα και τους αγώνες, με έκαναν να καθίσω στο κέντρο της σκοτεινής αίθουσας με την ευνοϊκότερη προδιάθεση. Κι όταν άναψαν τα φώτα, δεν είχα ακόμη αποφασίσει αν το πρόσημο είναι θετικό ή αρνητικό.

Στο πλαίσιο της έρευνας και της προετοιμασίας που απαιτούσε η δουλειά τους, τόσο ο σκηνοθέτης όσο και οι δύο πρωταγωνιστές μελέτησαν πολλά, πέρασαν πολλές ώρες με τον ίδιο τον Lauda, οι ηθοποιοί μάλιστα παρακολούθησαν και κάποια σχολή αγωνιστικής οδήγησης με F3. Σύμφωνα με δικές τους δηλώσεις όμως, κανείς τους δεν ήταν, ούτε είναι, πραγματικός φανατικός λάτρης της F1.

Η ταινία είναι γενικά καλογυρισμένη. Σε ό,τι έχει να κάνει με την ατμόσφαιρα της εποχής και τη γενικότερη αισθητική, είναι υπέροχη. Τα σκηνικά και τα κοστούμια, η φωτογραφία, τα αυτοκίνητα, ο ήχος των κινητήρων σε ταξιδεύουν στο χρόνο. Εξαιρετικά επίσης έχει αποδοθεί το φάσμα συναισθημάτων από τη φρίκη και την απόγνωση, ως την ελπίδα και το κίνητρο που βρήκε ο Lauda στο πρόσωπο του Hunt, βλέποντάς τον να ροκανίζει τη διαφορά στο πρωτάθλημα και να μπαίνει ξανά στο παιχνίδι του τίτλου ενώ εκείνος χαροπάλευε στο νοσοκομείο ύστερα από το παρ’ ολίγον μοιραίο ατύχημά του στο Nürburgring.

Γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται για ντοκιμαντέρ, δεν θα σταθώ σε τεχνικά ζητήματα. Θέλω να πω, το ατύχημα του Lauda ΔΕΝ προκλήθηκε από σπασμένη ανάρτηση, όπως παρουσιάζεται στην ταινία. Ούτε γίνεται στο pitbox μιας πίστας να κατασκευάσεις σε μια νύχτα εξαρτήματα από μαγνήσιο και να κάνεις ένα μονοθέσιο 2-3” ταχύτερο στο γύρο. Επίσης, όσο πιο χαλαροί κι αν ήταν τότε σε σχέση με σήμερα, δεν έπιαναν ψιλή κουβέντα οδηγοί με μηχανικούς στα pit stops.

Αυτό που με ενόχλησε περισσότερο είναι ότι σεναριογράφος και σκηνοθέτης αλλοιώνουν ιστορικά στοιχεία, σημαντικά κατά την ταπεινή μου γνώμη για κάποιον που αγαπά και έχει μελετήσει το Σπορ, έτσι ώστε να φουντώσουν την ένταση μεταξύ των δύο ηρώων. Λες και τα γεγονότα από μόνα τους δεν ήταν αρκετά δραματικά.

Για παράδειγμα, οι δύο πρωταγωνιστές, φίλοι στην πραγματικότητα, είχαν όντως χρόνια και σκληρή κόντρα από πολύ πριν την F1, αλλά πάντα με αμοιβαία εκτίμηση και σεβασμό. Στην ταινία εμφανίζονται ως εχθροί, σε διαλόγους γυμνασιακού επιπέδου, να ανταλλάσουν προσβλητικούς χαρακτηρισμούς. Και μόνο μετά το Nürburgring, η σχέση τους πλησιάζει κάπως στις περιγραφές του ίδιου του Lauda. Ο οποίος σίγουρα ήταν πιο ορθολογιστής και προσηλωμένος στον πρωταθλητισμό απ’ ό,τι ο Hunt, απέχει ωστόσο από το «δάσκαλο του κατηχητικού» που έχει φτιάξει ο Howard. Και αν ήμουν ο Lauda θα είχα λόγους να προσβληθώ, αφού Hunt παρουσιάζεται ως τεράστιο φυσικό ταλέντο, πράγμα που σηκώνει πολύ κουβέντα. Ενώ εκείνος ως ένα ατάλαντο μεν, εργατικό δε μυρμήγκι (ή καλύτερα «ποντικός»), που ευνοείται μάλιστα από τη διαπλοκή που ανέκαθεν χαρακτήριζε τη σχέση της Ferrari με τη FIA.

Συνοψίζοντας: Αν έχεις δει παλαιότερες ταινίες του είδους όπως π.χ. το κωμικοτραγικό Driven με τον Stalone, αν η σχέση σου με την F1 περιορίζεται στην ελληνική τηλεοπτική κάλυψη την οποία μάλιστα θεωρείς ικανοποιητική, και έχεις απλώς ακουστά το όνομα Lauda, τότε σίγουρα θα βρεις την ταινία εξαιρετική. Αν είσαι αρκετά ψαγμένος έτσι ώστε να γνωρίζεις και τον Hunt (όχι και πάρα πολύ, δηλαδή), μάλλον θα αρχίσεις να εκνευρίζεσαι. Ελπίζω η 4C, που θα έχω την τύχη να οδηγήσω, να πλησιάζει περισσότερο τον εξίσου ψηλά, αν όχι ψηλότερα, τοποθετημένο πήχη των προσδοκιών.